UWAGA! Dołącz do nowej grupy Sanok - Ogłoszenia | Sprzedam | Kupię | Zamienię | Praca

Danuta Kaczorowska

Medycyna i zdrowie

Danuta Maria Kaczorowska, znana z domu Domańska, była niezwykle wpływową postacią w polskim środowisku medycznym oraz społecznym. Urodziła się 17 lipca 1914 roku wOlchowcach, a swoją działalność zakończyła 17 czerwca 2017 roku w Szczecinie. Była lekarzem pediatrą, co podkreśla jej ogromne zaangażowanie w opiekę nad dziećmi oraz ich zdrowiem.

Oprócz kariery medycznej, Kaczorowska była również aktywną działaczką społeczną i polityczną, co czyniło ją osobą o wielu talentach i pasjach. Jej wkład w rozwój pediatrii oraz działalność na rzecz społeczności lokalnych mają trwały wpływ.

Życiorys

„Danuta Maria Kaczorowska przyszła na świat 17 lipca 1914 roku w Olchowcach, w pobliżu Sanoka. Była córką dr. Stanisława Domańskiego (1888–1970) oraz Janiny Honoraty z domu Nowak (1891–1977), która pochodziła z rodziny Nowaków, właścicieli dóbr ziemskich w tych okolicach. W dzieciństwie Danuta miała rodzeństwo, w tym Irenę (1916–1917), Janinę (1917–2008, żonę Jana Bezuchy) oraz Wiktora Adama, który zginął w obozie Auschwitz-Birkenau w 1941 roku.

W 1932 roku ukończyła Gimnazjum Żeńskie im. Emilii Plater w Sanoku, gdzie w jej klasie uczyła się również Zofia Bandurka. W latach trzydziestych rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W dniu 4 września 1937 roku zawarła związek małżeński z lekarzem dr. Bolesławem Kaczorowskim, synem Bronisława, i w konsekwencji kontynuowała studia w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Wybuch II wojny światowej w 1939 roku przerwał jej edukację, a Danuta pozostała w rodzinnym domu przy ulicy Adama Mickiewicza w Sanoku. Po powrocie męża do Sanoka w styczniu 1940 roku, zlikwidowali swoje mieszkanie w Krakowie, a Danuta wspierała męża w prowadzeniu praktyki lekarskiej. W czasie okupacji niemieckiej ich dom stał się schronieniem dla wielu uciekinierów oraz Niemców. Danuta prowadziła potajemne kursy pierwszej pomocy dla dziewcząt i wspierała osoby chcące przejść do Węgier. W tym okresie przyszedł na świat ich syn Marek oraz córka Marta Wiktoria (ur. 1941).

Po zakończeniu wojny, Kaczorowska wznowiła przerwane studia i w 1946 roku otrzymała dyplom lekarski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie osiedliła się w Rzeszowie, gdzie jej mąż pełnił funkcję ordynatora oddziału ginekologicznego, a Danuta odbywała staż i prowadziła laboratorium analityczne. Otrzymała również zadanie zorganizowania oraz kierowania oddziałem dziecięcym w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie, gdzie pracowała w latach 1947-1950.

Po przeniesieniu do Iwonicza-Zdroju podjęła pracę w miejscowej przychodni oraz sanatorium dziecięcym „Zofiówka”, gdzie pracowała od 1950 do 1957 roku, angażując się także w działalność społeczną oraz specjalistyczne studia z zakresu pediatrii. W 1957 roku, na zaproszenie wojewódzkiego konsultanta medycznego prof. Jana Stefana Raszka, przyjęła ofertę pracy w oddziale dziecięcym Szpitala Powiatowego w Sanoku, gdzie pełniła funkcję ordynatora do 1975 roku.

W związku z dalszym rozwojem kariery, po odejściu z etatowej pracy, kontynuowała działalność w ochronie zdrowia, pracując m.in. w poradni Higieny Szkolnej od 1978 do 1993 roku, pełniąc funkcję kierownika Poradni Medycyny Szkolnej oraz angażując się w tworzenie przedszkoli i żłobków. Dodatkowo uczyła w Liceum Medycznym w Sanoku jako nauczycielka niepełnozatrudniona.

Danuta Kaczorowska była również aktywna w dziedzinie zdrowia publicznego, prowadząc wykłady w ramach Uniwersytetu Ludowego. Aktywnie uczestniczyła w działalności Ligi Kobiet Polskich, była członkiem zarządu LKP i działała w Stronnictwie Demokratycznym, gdzie pełniła funkcję przewodniczącej Powiatowego Komitetu SD w Sanoku oraz reprezentowała SD na I Wojewódzkim Zjeździe Delegatów w Krośnie. W latach 1961–1965 była radną Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku, a przez kilka lat również radną Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, kandydując w 1969 roku z ramienia Frontu Jedności Narodu.

W czasach PRL mieszkała przy ul. Kazimierza Wielkiego 8 w Sanoku, a po przejściu na emeryturę przeniosła się do Szczecina, gdzie mieszkała z córką. Pozostawiła po sobie wspomnienia, w tym dzieło zatytułowane „Wspomnienia o moim ojcu doktorze Stanisławie Domańskim”.

Danuta Kaczorowska zmarła 17 czerwca 2017 roku w Szczecinie w wieku 103 lat. Została pochowana 23 czerwca 2017 roku w grobowcu rodzinnym Domańskich, Kaczorowskich i Bezuchów na Cmentarzu Centralnym w Sanoku, gdzie spoczywają także jej rodzice, mąż dr Bolesław Kaczorowski (1908–1995) oraz siostry Irena i Janina z mężem.”

Odznaczenia i wyróżnienia

Danuta Kaczorowska jest osobą, która zdobyła wiele wyróżnień i odznaczeń w swojej karierze, co świadczy o jej zaangażowaniu oraz dokonaniach. Oto niektóre z jej osiągnięć:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Odznaka „Zasłużony pracownik służby zdrowia”,
  • Odznaka „Zasłużony Bieszczadom” (1987),
  • Medal 50-lecia Stronnictwa Demokratycznego (1988),
  • „Jubileuszowy Adres” (1984),
  • Odznaczenia regionalne.

Przypisy

  1. Danuta Kaczorowska. Nekrolog, „Tygodnik Sanocki”, Nr 25 (1328), 23.06.2017 r., s. 2.
  2. WładysławW. Stachowicz WładysławW., Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy, „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”, 2014, s. 181, ISSN 1731-870X.
  3. WładysławW. Stachowicz WładysławW., Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy, „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”, 2014, s. 227, ISSN 1731-870X.
  4. EdwardE. Zając EdwardE., Sanockie biografie, Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2009, s. 76, ISBN 978-83-61043-09-6.
  5. Księga pamiątkowa 1928-2008 II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sanoku, Sanok 2008, s. 34.
  6. Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 27. ISBN 83-919470-9-2.
  7. ZygmuntZ. Żyłka ZygmuntZ., Moje wspomnienia z pracy lekarskiej w szpitalu w Sanoku w latach 1964-1999, [w:] EdwardE. Zając, Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485-2009, Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2010, s. 80, ISBN 978-83-923106-8-6.
  8. Kondolencje, „Nowiny”, Nr 125, 08.05.1970 r., s. 2.
  9. Izabela Wilk. Plenum KM PZPR i MK SD. O lepsze jutro młodych sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 19 (382), s. 1-2, 01-10.07.1986 r.
  10. Józef Ząbkiewicz. Jubileusz XXV lat Liceum Medyczne 1962-1987. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 31 (430), s. 4, 01-10.11.1987 r.
  11. Obradował Miejski Zjazd SD (odznaczenia), „Gazeta Sanocka – Autosan”, Nr 35 (470), 20.12.1988 r., s. 5.
  12. BogumiłaB. Koszela BogumiłaB., Wierna rodzinnej tradycji i własnemu powołaniu, „Gazeta Sanocka – Autosan”, Nr 25 (316), 10.09.1984 r., s. 5.
  13. W Iwoniczu-Zdroju, „Nowiny”, Nr 196, 18.08.1953 r., s. 4.
  14. A b c Księga wtóropisów aktów małżeńskich za lata 1936-1945. T. „K”. Cz. II. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 79.
  15. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka, s. 79.

Oceń: Danuta Kaczorowska

★★★★★
Średnia ocena:4.95 Liczba ocen:16