Ulica Sanowa w Sanoku

Ulice i place

Ulica Sanowa w Sanoku jest znaczącym elementem krajobrazu tego miasta, znajdującym się w dzielnicy Śródmieście. Ulica ta ma swoje źródło przy ulicy Zamkowej, a jej kierunek prowadzi w dół ku rzece San, oferując tym samym malownicze widoki na otaczający krajobraz.

Warto zauważyć, że wzdłuż tej ulicy biegnie również ulica Rybacka, która równolegle do ulicy Sanowej podąża w stronę rzeki. To położenie sprawia, że ulica Sanowa jest nie tylko istotnym punktem komunikacyjnym, ale również atrakcyjnym miejscem dla spacerów oraz odkrywania lokalnej architektury.

Historia

Historia ulicy Sanowej w Sanoku sięga czasów średniowiecza, kiedy to w 1339 roku miasto zyskało prawa miejskie. Wraz z nadaniem tych praw, rozpoczęto budowę murów miejskich, które przebiegały w rejonie późniejszej ulicy Rybackiej.

W okresie zaboru austriackiego, a konkretnie po wprowadzeniu autonomii galicyjskiej w 1867 roku, w Sanoku zaczęto nadawać nazwy poszczególnym ulicom. Tak też powstała ulica Sanowa, która zyskała swoją nazwę wraz z rozwojem miasta.

Zabudowa

W kontekście historycznym, warto zwrócić uwagę na fakt, że w 1958 roku do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany zostałdom przy ul. Sanowej 11. Ten istotny obiekt został również uwzględniony w gminnej ewidencji zabytków miasta Sanoka, która została założona w 2014 roku.

Dodatkowo, od 1972 roku w wykazie zabytków Sanoka znajdował się dom przy ulicy Sanowej 7. Te obiekty są częścią bogatej historii lokalnej architektury.

Drewniane budynki usytuowane przy ul. Sanowej, jak również przy ul. Rybackiej, w przeszłości były zamieszkiwane przez rodziny zajmujące się rybactwem. Wspomniane domostwa mają swoje miejsce w opisach Stefana Stefańskiego, który dokumentował zwiedzanie Sanoka, zamieszczając w swoim wielokrotnie wznawianym przewodniku turystycznym informacje o tych niezwykłych miejscach.

Mieszkańcy

W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, pod numerem konskrypcyjnym 237, mieszkała rodzina Jana Ergietowskiego. W 1895 roku, po nadaniu tytułu honorowego obywatelstwa Sanoka burmistrzowi Cyrylowi Jaksie, w ramach nagrody przekazano mu dom przy ulicy Sanowej. W późniejszych latach mieszkał tam jego syn, Michał Ładyżyński.

Przed wybuchem II wojny światowej, pod wskazanym numerem przy ulicy zamieszkiwał Arnold Andrunik. W czasie okupacji niemieckiej, w domu oznaczonym numerem 6, mieszkał jego przyrodni brat Kazimierz Andrunik, który prowadził tam działalność konspiracyjną.

Rzymskokatoliccy mieszkańcy ulicy są związani z parafią Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Bożej Pocieszenia, która stanowi istotny aspekt ich życia religijnego.

Przypisy

  1. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 30.06.2022 r. Woj. podkarpackie. nid.pl, 2022. [dostęp 06.09.2022 r.]
  2. Zarządzenie Nr 79/2014 Burmistrza Miasta Sanoka z dnia 16.05.2014 r. w sprawie założenia gminnej ewidencji zabytków miasta Sanoka. bip.um.sanok.pl. [dostęp 06.09.2022 r.]
  3. Krystyna Chowaniec: Czytelnicy piszą: Ludzie trasy kurierskiej Las. korsosanockie.pl, 29.09.2018 r. [dostęp 06.09.2022 r.]
  4. Arnold Andrunik (red. Krystyna Chowaniec): Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji. Sanok: Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku, 2018, s. 146.
  5. Arnold Andrunik (red. Krystyna Chowaniec): Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji. Sanok: Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku, 2018, s. 48. [dostęp 06.09.2022 r.]
  6. Edward Zając: Sanockie biografie. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2009, s. 30.
  7. Edward Zając. Z sanockiej ziemi. Arnold Andrunik (1911-2000). „Tygodnik Sanocki”. Nr 6 (483), s. 9, 09.02.2001 r.
  8. Edward Zając. Poczet burmistrzów Sanoka. Cyryl de Jaxa Ładyżyński – burmistrz miasta Sanoka (1872–1897). „Tygodnik Sanocki”. Nr 30 (194), s. 6, 28.07.1995 r.
  9. Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 59.
  10. Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. Nr 17-18, s. 91-92, 1973.
  11. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1892/1893 (zespół 7, sygn. 15). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 292.
  12. Alojzy Zielecki: W epoce autonomii galicyjskiej. Struktury organizacyjne miasta. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 377.
  13. Jerzy Kwiatek, Teofil Lijewski: Leksykon miast polskich, 1998, s. 755.
  14. Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1958, s. 17.
  15. Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Oddział Polskiego Towarzystwa Turystycznego w Sanoku / Sport i Turystyka, 1963, s. 22.
  16. Stefan Stefański: Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny. Warszawa: Zarząd Oddziału PTTK w Sanoku, 1991, s. 37.
  17. O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 20.08.2015 r.]

Oceń: Ulica Sanowa w Sanoku

★★★★★
Średnia ocena:4.83 Liczba ocen:15