Tadeusz Wojtowicz

---

Życiorys

Tadeusz Wojtowicz przyszedł na świat 6 lipca 1916 roku w Sanoku, jako syn Andrzeja oraz Marii z domu Szymańskiej. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, gdzie 28 maja 1935 roku zdał egzamin dojrzałości, rozpoczął pracę w fabryce Sanowag. Jego życie uległo radykalnej zmianie po wybuchu II wojny światowej. W obliczu niemieckiej okupacji, Tadeusz aktywnie uczestniczył w działaniach konspiracyjnych, udzielając schronienia uchodźcom starającym się przedostać do Węgier.

Zaangażował się w Związek Walki Zbrojnej, gdzie pełnił funkcję w sztabie Obwodu ZWZ w Sanoku, którego komendantem był Władysław Romańczyk, znany także pod pseudonimem „Czarny”. W obliczu zagrożenia dekonspiracją, Romańczyk musiał opuścić ten teren na początku 1940 roku. Tadeusz, od czerwca 1940 do stycznia 1942, pełnił rolę oficera dywersji w Obwodzie ZWZ Sanok.

Po wojnie, w 1946 roku, podjął kroki ku reaktywacji Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. Tego samego roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytuł magistra praw. Po zakończeniu nauki, objął posadę nauczyciela w Dąbrowie Górniczej, a przez wiele lat uczył także w Technikum Ekonomicznym w Sanoku, gdzie pracował od 15 marca do 15 listopada 1945 oraz ponownie od roku szkolnego 1947/1949 aż do roku szkolnego 1976/1977. Po przejściu na emeryturę w 1977, Tadeusz kontynuował swoją działalność edukacyjną aż do 1982 roku w ramach umowy-zlecenia.

W latach 1958-1959 uczył również w szkołach mechanicznych w Sanoku. Od 1957 roku aktywnie uczestniczył w organizacji drugiego zjazdu absolwentów sanockiego gimnazjum, który miał miejsce w dniach 21-22 czerwca 1958 roku, a którego celem było uczczenie 70-lecia pierwszej matury. Podczas tych obchodów, był autorem biogramu Generała Bronisława Prugar-Ketlinga, opublikowanego w Księdze pamiątkowej Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958.

W latach 1959-1961 Tadeusz pełnił rolę przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku, a jego kadencja zakończyła się po ujawnieniu tzw. „afery mieszkaniowej”, co doprowadziło do jego zawieszenia i późniejszego odwołania. Po zakończeniu tych tumultów, wrócił na stanowisko nauczyciela.

Tadeusz Wojtowicz ożenił się z Zofią Hrycaj (zm. 2005) i osiedlił się w dzielnicy Zatorze, przy ulicy Za Potokiem. Zmarł 2 kwietnia 1985 roku w Sanoku. Oboje z Zofią spoczywają w rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku. Ich córka, Barbara Adamiak, urodzona w 1949 roku, osiągnęła status profesora nauk prawnych. Tadeusz był także spowinowacony z Zygmuntem Żyłką-Żebrackim, mężem siostry Zofii, Marii.

W dokumentach sporządzonych przez Instytut Pamięci Narodowej, Tadeusz Wojtowicz figurował jako informator o pseudonimie „Ona”. Warto również zaznaczyć, że w czasach II wojny światowej działało w Sanoku inna osoba o zbieżnej tożsamości, nazywana Tadeuszem Wojtowiczem, której imię i nazwisko pojawiało się w różnych formach, jak Wójtowicz czy Wujtowicz. Ta postać również mieszkała nieopodal ulicy Płowieckiej w tzw. „kocim zamku”, gdzie odbywały się spotkania konspiratorów.

Odznaczenia i nagrody

Tadeusz Wojtowicz, jako osoba o wybitnych osiągnięciach, został uhonorowany szeregiem znaczących odznaczeń. Do jego wyróżnień należy zaliczyć:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”,
• Złota Odznaka Związku Nauczycielstwa Polskiego.

Oprócz odznaczeń, Tadeusz Wojtowicz otrzymał także liczne nagrody, w tym:

• Nagrodę Kuratora Oświaty i Wychowania w Krośnie w 1976 roku,
• Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania.

---

Oceń: Tadeusz Wojtowicz

---