Jan Huczko

---

Życiorys

Jan Huczko urodził się 8 sierpnia 1897 roku w Sanoku, w rodzinie Wojciecha i Marii. Już w wieku 13 lat podjął swoją pierwszą pracę zarobkową w piekarni. W latach młodzieńczych, do roku 1914, zdobywał wiedzę w Przemysłowej Szkole Uzupełniającej w Sanoku. W obliczu wybuchu I wojny światowej, został w 1915 roku zmobilizowany do c. i k. armii, gdzie walczył na froncie wschodnim.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w II Rzeczypospolitej, Huczko wstąpił do Wojska Polskiego. Po powrocie do Sanoka podjął zatrudnienie w Fabryce Wagonów i Maszyn, gdzie pracował jako ślusarz. Lata 20. XX wieku były dla niego przełomowe, gdyż rozpoczął działalność polityczną i związkową, zostając delegatem związkowym w sanockim zakładzie. Był również aktywnym działaczem politycznym, organizując Rad Robotniczo-Chłopskich w powiecie sanockim.

W 1923 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, a także współzakładał Związek Proletariatu Miast i Wsi. Od tego samego roku Huczko współpracował z Komunistyczną Partią Zachodniej Ukrainy, gdzie w 1924 roku brał udział w tworzeniu sanockiego podkomitetu KPZU oraz organizował komórki partyjne na ziemi sanockiej. Jego zaangażowanie w kolportowanie prasy komunistycznej ze Słowacji prowadziło do wielokrotnych aresztowań i osadzania w więzieniu, szczególnie za inicjowanie protestów w takich miejscach jak Stryj, Borysław i Przemyśl.

Później, w okresie wielkiego kryzysu pod koniec lat 20. Huczko objął funkcję przewodniczącego Miejskiego Komitetu Bezrobotnych w Sanoku. Wziął udział w organizacji Marszu Głodnych, który miał miejsce 6 marca 1930 roku, wzywając robotników do udziału w demonstracji. Niestety, po rozproszeniu protestujących, został aresztowany i brutalnie skatowany, co skutkowało 2,5-letnim wyrokiem więzienia. Po odbyciu kary powrócił do pracy w rodzimej fabryce w Sanoku w 1938 roku i kontynuował pracę tam nawet po wybuchu II wojny światowej.

Od września 1944 roku, z początkiem ofensywy wschodniej, Huczko aktywnie zaangażował się w odbudowę zakładu. Na przełomie 1944/1945 był organizatorem Polskiej Partii Robotniczej w Sanoku, gdzie współpracował z takimi postaciami jak Józef Rygliszyn, Ludwik Dębicki oraz Kazimierz Dziuban. Podczas plenum PPR w 1945 roku Huczko złożył wnioski dotyczące wsparcia finansowego zniszczonej fabryki, co w efekcie pomogło w uzyskaniu dotacji, chroniąc zakład przed likwidacją.

W Sanoku był zaangażowany w zakładanie organizacji zakładowej PPR, a od stycznia 1945 roku pełnił rolę I sekretarza Komitetu Powiatowego PPR. Był również jednym z inicjatorów powstania oddziału powiatowego Związku Metalowców, stanowiącego pierwsze koło ZM na Rzeszowszczyźnie. Do 1950 roku działał w różnych rolach w KW PZPR, a jego zaangażowanie sprawiło, że stał się on „starym działaczem partyjnym”.

W 1950 roku Huczko został przewodniczącym Okręgowej Rady Związków Zawodowych. Z powodów zdrowotnych w 1954 przeszedł na rentę. Żoną Huczki była Zofia Ulanowska, którą poślubił 26 września 1936 roku w Sanoku. Jan Huczko zmarł 26 listopada 1983 roku w wieku 86 lat, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie (sektor 8-4-3_4).

Warto dodać, że na zjeździe PPR w 1948 roku Huczko miał przyjemność przedstawić sytuację dotyczącą sanockiej fabryki „Sanowag”, zyskując zapewnienie wsparcia finansowego od Hilarego Minca na odbudowę zakładu, co było kluczowe dla dalszego funkcjonowania fabryki.

Ordery i odznaczenia

Jan Huczko, wybitna postać w historii, otrzymał szereg wyjątkowych odznaczeń, które świadczą o jego wkładzie w rozwój kraju. Do jego wyróżnień należą:

• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Złoty Krzyż Zasługi (przyznany 12 czerwca 1946 roku).

---

Oceń: Jan Huczko

---