Wilhelm Bolesław Rzeszutko, urodzony 17 maja 1938 roku w Sanoku, pozostaje ważną postacią w historii Wojska Polskiego. Zmarł 1 maja 2020 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie nie tylko bogate doświadczenie zawodowe, ale również wkład w edukację oraz naukę.
Jako pułkownik inżynier, Rzeszutko odegrał znaczącą rolę w strukturach wojskowych, gdzie jego umiejętności techniczne i przywódcze zostały docenione. Dodatkowo, posiadał tytuł doktora nauk ekonomicznych, co podkreśla jego wszechstronność w dziedzinach inżynierii i ekonomii. Był także wykładowcą uczelnianym, przekazując swoją wiedzę kolejnym pokoleniom studentów.
Życiorys
Wilhelm Rzeszutko przyszedł na świat jako syn Kazimierza (1907-1996), który był aktywnym działaczem w obszarze robotniczym oraz politycznym, pełniąc także funkcje w Milicji Obywatelskiej, oraz Antoniny z domu Szczurek. Swoje imię otrzymał na cześć Wilhelma Topinka, osoby, która odegrała kluczową rolę w zapewnieniu zatrudnienia dla jego ojca. W okresie dzieciństwa kształcił się w szkołach podstawowych w Sanoku. Uczęszczał do placówki im. Tadeusza Kościuszki przy ul. Kazimierza Lipińskiego w latach 1945–1950, a następnie do szkoły im. Grzegorza z Sanoka przy ul. Stanisława Konarskiego w latach 1950–1952.
W 1956 roku ukończył Technikum Przemysłu Samochodowego w Sanoku, zyskując tytuł technika mechanika w specjalności budowa samochodów. Po tym, w latach 1956-1957, rozpoczął pracę jako dyspozytor ruchu w oddziale terenowym Państwowej Komunikacji Samochodowej w Sanoku. Jego kariera wojskowa rozpoczęła się, gdy wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie w latach 1957-1960 kształcił się w Oficerskiej Szkole Samochodowej w Pile. Po ukończeniu szkoły został przydzielony do 6 Szkolnego Pułku Samochodowego z siedzibą w Ostródzie, gdzie sprawował funkcję dowódcy pododdziału oraz wykładowcy.
W latach 1962-1963 był kierownikiem warsztatu w 170 Ruchomych Warsztatach Naprawy Samochodów w 9 Dywizji Zmechanizowanej w Łańcucie. Następnie, w latach 1963-1967, studiował na kierunku eksploatacja i naprawa samochodów oraz ciągników na Wydziale Mechanicznym Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, gdzie uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Po tym doświadczeniu, w latach 1967-1973, został wykładowcą w Podoficerskiej Szkole Zawodowej Służby Samochodowej w Rzeszowie, gdzie prowadził zajęcia związane z budową i eksploatacją pojazdów mechanicznych.
W 1973 roku ukończył studia zaoczne na Wydziale Nauk Ekonomicznych Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, uzyskując tytuł magistra nauk ekonomicznych. Od 1973 do 1990 pełnił rolę pracownika Wojskowego Instytutu Ekonomicznego, gdzie w 1978 roku obronił pracę doktorską zatytułowaną „Ekonomiczne kryteria oceny systemu obsługi technicznej samochodów w wojsku”, której promotorem był płk prof. dr hab. Marian Koch. W roku akademickim 1978/1979 awansował na stopień docenta w Katedrze Ekonomiki Wojskowej, a jego wykłady dotyczyły eksploatacji techniki wojskowej w WAP, WAT oraz w Akademii Sztabu Generalnego.
W 1988 roku, prowadził przewód habilitacyjny. Po 1990 roku do 1992 roku był zatrudniony na Wydziale Strategiczno-Obronnym Akademii Obrony Narodowej, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Ekonomiki Wojskowej w Instytucie Ekonomiki Obrony. Po 1992 roku pracował w Zarządzie Szkolnictwa Wojskowego w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. Równocześnie, od 1995 roku prowadził wykłady dotyczące ekonomiki eksploatacji techniki wojskowej na Wydziale Mechanicznym WAT. W czerwcu 1996 roku przeszedł na emeryturę.
Od 1967 do 1972 był przewodniczącym Koła Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich przy PSZSS w Rzeszowie, a także aktywnie uczestniczył w zarządzie Wojewódzkiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Rzeszowie. W latach 1978-1981 pełnił funkcję ławnika w Sądzie Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a w latach 1980-1988 był społecznym inspektorem ruchu drogowego. Po zakończeniu kariery wojskowej, w wrześniu 1996 roku, objął stanowisko prodziekana i wicedyrektora Centrum Doskonalenia Kadr Kierowniczych w Prywatnej Wyższej Szkole Biznesu i Administracji w Warszawie.
Wilhelm Rzeszutko stał się również wykładowcą na Uczelni Techniczno-Handlowej im. Heleny Chodkowskiej w Warszawie. Napisał około 60 prac dotyczących eksploatacji techniki wojskowej, a także wygłaszał ekspertyzy i recenzje. Był aktywnym autorem artykułów publikowanych w czasopismach i pełnił rolę promotora dla ponad 50 prac magisterskich.
Odznaczenia
Wilhelm Rzeszutko otrzymał szereg odznaczeń, które są świadectwem jego osiągnięć oraz zasług w służbie. Wśród nich znajdują się:
- złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1980 roku,
- złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, nadany w 1990 roku,
- złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, którego otrzymanie miało miejsce w 1980 roku,
- medal pamiątkowy „Wojskowe Szkolnictwo Zawodowe”, przyznany w 1996 roku.
Przypisy
- Wilhelm Rzeszutko. usosweb.uth.edu.pl. [dostęp 09.01.2016 r.]
- W Politechnice Warszawskiej po 40 latach. Trzeba powrócić do korzeni naszego ruchu.... „Nowiny”, s. 3, Nr 286 z 09.12.1988 r.
- Wanda Mołoń. Czerwone maje i żytni chleb. „Nowiny”, s. 1, Nr 100 z 30.04-01.05.1988 r.
- Andrzej Sanocki. Na dobre i złe. Mój los związany z partią. „Podkarpacie”, s. 5, Nr 17 z 23.04.1981 r.
- Absolwenci. W: Stanisław Dydek: Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku 1946–1996. Brzozów: Oficyna Wydawniczo-Reklamowa „Edytor” w Brzozowie, 1997, s. 106. ISBN 83-87450-00-6.
- Wilhelm Rzeszutko. rejestry-notarialne.pl.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Abraham Penzik | Tadeusz Szczudlik | Andrzej Bożydar Radwański | Jan Huczko | Franciszek Bem | Jan Oklejewicz | Michał Słuszkiewicz | Stefan Dolanowicz | Józef Baszak | Władysław Studziński | Maksymilian Słuszkiewicz | Tadeusz Wojtowicz | Sebastian Niżnik | Juliusz Kühl | Jan Bezucha | Bolesław Biega | Jan Nebesio | Władysław Godula | Jan Pohorski | Ireneusz ZarzyckiOceń: Wilhelm Rzeszutko