W historii Polaków oraz Żydów, Juliusz Kühl pozostaje postacią o nieprzeciętnej wartości. Urodził się 24 czerwca 1913 roku w Sanoku, a jego życie zakończyło się 19 lutego 1985 roku na Florydzie, w Stanach Zjednoczonych.
Kühl był nie tylko polskim urzędnikiem konsularnym, ale także uznawanym ekonomistą oraz działaczem na rzecz diaspory żydowskiej. Jego działalność nabrała szczególnego znaczenia, gdy w latach 1941–1943 został kluczowym członkiem grupy Ładosia, gdzie pod przewodnictwem Aleksandra Ładosia angażował się w masową produkcję nielegalnych paszportów latynoamerykańskich. Celem tych działań było uratowanie Żydów zagrożonych Holocaustem.
W kontekście publicystyki żydowskiej oraz izraelskiej, Juliusz Kühl jest często postrzegany jako jeden z najważniejszych liderów tej inicjatywy, co czyni go postacią niezwykle wpływową na różnych płaszczyznach walki o życie i bezpieczeństwo Żydów podczas najciemniejszych dni drugiej wojny światowej.
Życie osobiste
Juliusz Kühl przyszedł na świat w Sanoku w rodzinie będącej przedstawicielem ortodoksyjnego judaizmu. Jego życie osobiste naznaczone było wczesną stratą ojca, co skłoniło go do przeprowadzki do Szwajcarii w 1929 roku, za sprawą matki, która zorganizowała mu wsparcie u krewnych. Tam rozpoczął studia na Uniwersytecie w Bernie, gdzie w 1939 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską poświęconą polsko-szwajcarskim stosunkom handlowym.
Dysertacja ta zyskała uznanie w oczach polskiego Poselstwa, co przyczyniło się do jego zatrudnienia w polskiej placówce dyplomatycznej po rozpoczęciu II wojny światowej.
W 1943 roku Juliusz Kühl zawarł związek małżeński z Yvonne Weill, z którą doczekał się trzech córek. Jedna z nich, Evelyn Kühl, w późniejszych latach poślubiła Israela Singera, który pełnił funkcję sekretarza generalnego Światowego Kongresu Żydów od 1986 do 2001 roku.
Grupa Ładosia
W latach 1940–1945 Juliusz Kühl pełnił funkcję wiceszefa Sekcji Konsularnej Poselstwa RP, mimo że jego status dyplomatyczny nie był zaakceptowany przez Szwajcarię. W okresie od 1941 do 1943 roku, przy współpracy konsula Konstantyna Rokickiego oraz z poparciem posła Aleksandra Ładosia i jego zastępcy Stefana Ryniewicza, Kühl zaangażował się w produkcję kilku tysięcy paszportów Paragwaju. Paszporty te były nielegalnie przemycane do okupowanej Polski przez organizacje żydowskie.
Według doniesień szwajcarskiej policji, Kühl miał na sobie odpowiedzialność za pozyskiwanie blankietów, które kupowano w wyniku korupcji, a konkretnie od skorumpowanego konsula honorowego Paragwaju. Z kolei Konstanty Rokicki zajmował się wypełnianiem tych paszportów, nadając im pozory legalności. Dodatkowo, Kühl utrzymywał stałe kontakty z organizacjami żydowskimi, które współpracowały z poselstwem. W szczególności współpracował z rodziną Isaaka i Rechy Sternbuchów z Montreux, Komitetem Pomocy Żydowskim Ofiarom Wojny (RELICO) oraz międzynarodową organizacją skupiającą żydowskich ultraortodoksów, Agudat Israel.
Te paszporty były kluczowe w ratowaniu żydowskiej ludności z gett, pozwalając im unikać deportacji do obozów zagłady. Osoby, które je posiadały, mogły zostać skierowane do obozów dla internowanych we Francji, gdzie miały być wymieniane za Niemców internowanych w państwach alianckich. Główne miejsca internowania znajdowały się w obozach w Vittel oraz Bergen-Belsen. Historycy oraz dziennikarze wskazują, że dzięki tym działaniom co najmniej kilkaset osób mogło przeżyć Zagładę.
Podczas swojej pracy, Kühl był dwukrotnie przesłuchiwany przez policję szwajcarską i narażony na groźby deportacji. Mimo wielu próśb o jego zwolnienie, podejmowanych przez posła Ładosia, wnioski były wielokrotnie odrzucane. Do samego końca wojny Szwajcaria nie uznała jego dyplomatycznego statusu, mimo że w 1944 roku został oficjalnie zatrudniony przez polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
W lipcu 1945 roku, Kühl, wraz z Ładosiem, Ryniewiczem oraz Rokickim, opuścił służbę dyplomatyczną w momencie, gdy władzę przejął Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej.
Życie powojenne
Po 1945 roku Juliusz Kühl zdecydował się pozostać w Szwajcarii, gdzie zaangażował się w różnorodne przedsięwzięcia biznesowe. Współpraca z Polskim Stronnictwem Ludowym, kierowanym przez Stanisława Mikołajczyka, stawała się jego istotną działalnością, co miało miejsce równolegle z jego współpracą z Ładosiem.
W 1949 roku Kühl podjął decyzję o wyjeździe do Kanady, gdzie swoją karierę rozpoczął od handlu zegarkami. Stopniowo rozwijając swoje umiejętności oraz kontakty, przekształcił się w odnoszącego sukcesy przedsiębiorcę w branży budowlanej, zyskując renomę oraz uznanie w tej dziedzinie.
W 1980 roku Juliusz Kühl osiedlił się w Stanach Zjednoczonych, gdzie później zmarł w Dade na Florydzie. Po sobie zostawił nieopublikowaną notkę biograficzną oraz szereg istotnych dokumentów związanych z akcją paszportową, które po jego śmierci trafiły do United States Holocaust Memorial Museum oraz Los Angeles Museum of the Holocaust.
Juliusz Kühl w historiografii
Działalność Juliusza Kühla została szczegółowo zbadana i opisane przez wielu historyków zajmujących się Holocaustem, którzy koncentrują się głównie na działaniach w Szwajcarii. Często przedstawia się go jako kluczowego twórcę grupy Ładosia, co sugeruje, że jego rola w tej organizacji była niezwykle istotna.
Kühl miał przekonanie, że pełnił funkcje w ramach polskiego aparatu państwowego, a jego działania związane z akcją paszportyzacyjną były zlecone przez Ładosia. To z kolei miało wynikać z ogólnych wytycznych rządu polskiego. Niemniej jednak, dokumenty nie potwierdzają tego stwierdzenia, gdyż Ładoś nie informował polskiego rządu o swoich działaniach związanych z fałszowaniem paszportów.
Wskutek konspiracyjnego charakteru tych działań, a także ze względu na bliskie relacje Kühla z żydowską społecznością w Szwajcarii, utarł się powszechny mit o jego kluczowej roli jako twórcy i lidera operacji. Ten pogląd został wzmocniony przez Marka MacKinnona, który określił Kühla mianem ‘kanadyjskiego Schindlera’. Jednakże, na przeciwległym biegunie znajdują się opinie Zbigniewa Parafianowicza i Michała Potockiego, którzy podkreślają, że Kühl był tylko jednym z czterech dyplomatów zaangażowanych w tę akcję, a na jej czele stał Ładoś.
Interesujące jest również stanowisko dr Agnieszki Haski, która przyjmuje perspektywę pośrednią, sugerując, że Ładoś i Kühl działali jako zespół. Niemniej jednak, w jej rozważaniach brakuje uwzględnienia uczestnictwa Ryniewicza i Rokickiego oraz szczegółowego mechanizmu tworzenia fałszywych paszportów.
Nagrody i odznaczenia
Juliusz Kühl do roku 2019 nie otrzymał żadnych nagród ani wyróżnień za swoją działalność.
Jednakże warto zaznaczyć, iż znalazł się on w prestiżowym gronie obok takich postaci jak Łados, Ryniewicz oraz Rokicki. Był wymieniany w liście Agudat Israel, który został przesłany do rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. To wyróżnienie dotyczyło jego znaczącego wkładu w ocalenie kilkuset Żydów.
W 2019 roku, w uznaniu jego zasług, Kühl został odznaczony pośmiertnie medalem Virtus et Fraternitas.
Przypisy
- Prezydent wręczył Medale Virtus et Fraternitas. prezydent.pl, 19.06.2019 r. [dostęp 19.06.2019 r.]
- Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28.05.2019 r. o nadaniu odznaczeń – pkt 7 (M.P. z 2019 r. poz. 658).
- Końcowe prace nad listą ocalałych z tzw. Grupy Ładosia. thenews.pl. [dostęp 13.02.2019 r.]
- Michał Potocki: Grupa Ładosia ratująca Żydów, to był sprawny mechanizm. "Badacze ustalają nazwiska ocalonych i ich potomków". wiadomosci.dziennik.pl. [dostęp 13.02.2019 r.]
- Agnieszka Haska o Aleksandrze Ładosiu i jego pomocy polskim Żydom za pośrednictwem Poselstwie RP w BRnie [online], Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 09.08.2017 r. [dostęp 09.12.2017 r.]
- RG-13.17, Letter from Political department of Swiss Police to Polish Consulate in Bern, Switzerland regarding its diplomat Dr. Kuehl, 1944 [online], Los Angeles Museum of the Holocaust [dostęp 09.12.2017 r.] (ang.).
- Dr. Julius Kühl Collection, 1935-1982 [online], Los Angeles Museum of the Holocaust [dostęp 09.12.2017 r.] (ang.).
- Mark Mackinnon, ’He should be as well known as Schindler’: Documents reveal Canadian citizen Julius Kuhl as Holocaust hero, „The Globe and Mail”, 07.08.2017 r. [dostęp 09.12.2017 r.]
- Yvonne Kuhl – Historical records and family trees [online], MyHeritage [dostęp 09.12.2017 r.]
- Michał Potocki, Zbigniew Parafianowicz, Polak na polecenie rządu ratował Żydów od Holokaustu. Świat się o tym nie dowiedział, „Gazeta Prawna”, 07.08.2017 r. [dostęp 09.12.2017 r.]
- Rada do spraw Ratowania Ludności Żydowskiej w Polsce do Referatu Żydowskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, L.Dz. 67/45, 12.01.1945 r. Brak numerów stron w książce.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Sebastian Niżnik | Tadeusz Wojtowicz | Maksymilian Słuszkiewicz | Wilhelm Rzeszutko | Abraham Penzik | Tadeusz Szczudlik | Andrzej Bożydar Radwański | Jan Huczko | Franciszek Bem | Jan Oklejewicz | Jan Bezucha | Bolesław Biega | Jan Nebesio | Władysław Godula | Jan Pohorski | Ireneusz Zarzycki | Jarosława Bandera | Marian Witalis | Piotr Uruski | Marian ŻołnierczykOceń: Juliusz Kühl