Bolesław Drewiński

---

Życiorys

Bolesław Juliusz Drewiński przyszedł na świat 2 kwietnia 1895 roku w Sanoku. Jego rodowód sięga Szymona Drewińskiego, który osiedlił się w Galicji po 1831 roku, a także Klary z domu Witowskiej, znanej jako Klarysa, będącej wdową z ziemiańskiego rodu Rylskich, który miał posiadłości w Berezce i Hoczewie. Klarysa była córką Emila Rylskiego, właściciela majątku w Hoczwi. Jego ojcem był Maurycy Drewiński, lekarz, a matką – Bolesława Kronstein, pochodząca z Transylwanii, która zmarła 21 maja 1895 roku w wieku 28 lat. Bolesław miał także bratanka, Teodozję Drewińską, nauczycielkę. W 1896 roku jego rodzicami chrzestnymi zostali dr Tytus Lemer oraz ciotka Sabina Drewińska.

W wieku 14 lat, w 1909 roku, Bolesław ukończył III klasę C. K. Gimnazjum w Sanoku. Jako młody mężczyzna brał udział w wydarzeniach I wojny światowej, co zostało docenione licznymi odznaczeniami. Po wojnie, w Wojsku Polskim, awansował na stopień podporucznika rezerwy żandarmerii, a datę nadał mu 1 lipca 1925 roku. Jako funkcjonariusz Policji Państwowej, w 1920 roku osiągnął stopień podkomisarza. Od 1932 pełnił funkcję komendanta powiatowego PP w Brzozowie. W uznaniu jego służby, wielokrotnie był odznaczany. Według dokumentacji z 1934 roku, z tytułem podporucznika rezerwy WP, był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr X w Przemyślu, gdzie pełnił również funkcje w Policji Państwowej.

W dniach od 18 do 26 września 1933 roku przed Sądem Okręgowym w Sanoku toczył się przeciwko niemu proces, w którym oskarżono go o nakłanianie wywiadowcy policyjnego Stefana Stankiewicza do usiłowania zabójstwa mjr. Władysława Owoca. Zamach, który miał być zrealizowany, zakończył się śmiercią Jana Chudzika, aktywisty narodowego, dnia 14 maja 1933 roku w Brzozowie. W toku tego incydentu Drewiński rzekomo miał zapewniać Stankiewicza, że sprawa nie zostanie wyjaśniona, nawet w razie zabójstwa. Przed sądem nie przyznał się do winy, twierdząc, że jego polecenie dotyczyło wyłącznie unieszkodliwienia, a nie zabicia Owoca. W przeciwieństwie do niego, Stankiewicz obarczył Drewińskiego odpowiedzialnością za zlecenie zabójstwa, co doprowadziło do skazania go na 5 lat więzienia, bez zawieszenia.

Obrońcą w tym procesie był Marian Konstanty Głuszkiewicz, który po ogłoszeniu wyroku zapowiedział kasację. W styczniu 1934 roku Sąd Najwyższy oddalił skargę, uznając Drewińskiego za moralnego sprawcę zbrodni. Po wyroku Bolesław Drewiński został aresztowany. W 1933 roku w Lwowie ukazała się publikacja zatytułowana O mord w Brzozowie, która relacjonowała przebieg procesu o zabójstwo Jana Chudzika. 2 lipca 1935 roku został usunięty z Policji Państwowej w drodze dyscyplinarnej.

Drewiński odbywał karę w więzieniu w Łomży. W trakcie osadzenia przekazywał swoim bliskim informacje o zastrzykach, które pogarszały jego stan zdrowia, co było dostrzegalne podczas wizyt. W więzieniu, rozpoznany przez innych osadzonych, został spoliczkowany przez zwolennika ruchu narodowego. Zmarł w połowie 1936 roku w trakcie odbywania kary. W tym czasie jego obrońca, mec. Głuszkiewicz, również zginął, co wzbudziło wiele kontrowersji – według różnych źródeł mogło to być spowodowane zatruciem lub zabójstwem. Jego ciało zostało pochowane w grobowcu rodziny Lewickich na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku.

Bolesław miał rodzeństwo, w tym Emil Mieczysław, Stanisław Włodzimierz, Wandę Aleksandrę, Edwarda Maurycego Bolesława Franciszka oraz Marię Helenę. Maria, urodzona w 1892 roku, poślubiła nauczyciela Stefana Lewickiego. Ich córką była Ewa, a wnukiem poeta Janusz Szuber. 15 sierpnia 1920 roku Bolesław ożenił się z Marią Lewicką, córką radcy sądowego Bronisława de Rogala Lewickiego. Po II wojnie światowej Maria Drewińska pracowała jako kancelistka, zmarła w 1982 roku.

Janusz Szuber po latach odniósł się do tragicznych wydarzeń związanych ze śmiercią Bolesława Drewińskiego w wierszu pt. Przedwiośnie 1935, który został opublikowany w tomiku poezji pt. Rynek 14/1.

---

Oceń: Bolesław Drewiński

---