Jan Drwięga

Wojsko i służby mundurowe

Jan Drwięga, znany również pod pseudonimem „Tytus”, przyszedł na świat 30 grudnia 1894 roku w Sanoku, a swoje życie zakończył w tym samym mieście 11 czerwca 1970 roku.

W okresie II Rzeczypospolitej pełnił zaszczytną funkcję kaprala piechoty w Wojsku Polskim, gdzie dał się poznać jako odważny żołnierz i oddany patriota. Jego niezwykłe zasługi na polu bitwy zostały docenione poprzez nadanie mu Orderu Virtuti Militari, najwyższego odznaczenia wojskowego w Polsce.

Po zakończeniu służby wojskowej, Jan Drwięga zajął się pracą w branży naftowej, gdzie również wniósł swój wkład i doświadczenie.

Życiorys

Jan Drwięga urodził się 30 grudnia 1894 roku w Sanoku, jako syn Józefa oraz Agaty z domu Szmulik. Po ukończeniu szkoły wydziałowej w Sanoku, rozpoczął pracę w rodzinnym sklepie, a także podjął zatrudnienie jako pisarz budowlany. Już od 1912 roku był członkiem Drużyny Strzeleckiej, a swoją działalność w Związku Strzeleckim rozwijał w Borysławiu, gdzie w 1913 roku rozpoczął praktykę jako wiertnik w kopalni naftowej.

Po wybuchu I wojny światowej, Jan aktywnie uczestniczył w walkach po stronie Armii Austro-Węgier, a 4 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Już 4 września złożył przysięgę przyjmując pseudonim „Tytus”. Służył w 1 i 2 kompanii I batalionu 1 pułku piechoty, biorąc udział w działaniach na polu walki, gdzie został ranny podczas kampanii wołyńskiej. 27 marca 1916 roku został przesunięty do służby werbunkowej, a 12 kwietnia 1917 roku awansował na stopień plutonowego.

W tym samym roku zasilił szeregi Polskiego Korpusu Posiłkowego, gdzie pełnił funkcję ogniomistrza w oddziale uzupełnień 1 pułku artylerii. Po bitwie pod Rarańczą w lutym 1918 roku, został ujęty przez Austriaków i internowany w Huszt oraz Talaborfalva. Został wcielony do c.k. armii, a jego zadaniem stało się wsparcie walk na froncie włoskim jako artylerzysta. Niestety, zachorował na malarię i od sierpnia 1918 roku znajdował się w szpitalu w Cieszynie.

Tuż przed zakończeniem wojny, w listopadzie 1918 roku, Jan zgłosił się jako ochotnik do 3 batalionu Strzelców Sanockich, który stał się podstawą do utworzenia 18 pułku piechoty. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej w latach 1918-1919, uczestnicząc w licznych bitwach. W lutym 1920 roku został przydzielony do batalionu zapasowego 1 pułku piechoty Legionów w Jabłonnie, a w lutym 1921 roku objął rozkaz demobilizacji.

Po wojnie Jan osiedlił się ponownie w Borysławiu, gdzie podjął pracę w Towarzystwie Naftowym „Galicja”. W rejonie tym spędził część okresu II Rzeczypospolitej. W 1923 roku ożenił się z Marią z domu Danielczuk, z którą wychował dwoje dzieci: Krystynę (ur. 1924) oraz Tadeusza (ur. 1924). W czasie II wojny światowej kontynuował pracę w kopalniach w zagłębiu borysławskim.

Po wojnie Jan powrócił do Sanoka, gdzie objął stanowisko dyrektora w kopalni w Mokrem. Niestety, w 1949 roku, w wyniku fałszywych oskarżeń dotyczących jego wcześniejszej działalności, został aresztowany. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie skazał go na 5 lat więzienia za przestępstwa urzędnicze. Dzięki amnestii, w 1953 roku opuścił zakład karny i rozpoczął pracę w Przedsiębiorstwie Poszukiwań Geofizycznych w Warszawie, z którego później przeszedł na emeryturę.

Jan Drwięga zmarł 11 czerwca 1970 roku w Sanoku. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w grobowcu rodzinnym Drwięgi i Nagaj na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku.

Ordery i odznaczenia

Jan Drwięga, wyróżniający się działacz i bohater, został odznaczony w czasie swojej kariery wojskowej licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego niezwykłych zasługach oraz poświęceniu. Oto lista odznaczeń, które otrzymał:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7200 – 17 maja 1922,
  • Krzyż Niepodległości – 17 marca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Srebrny Medal Waleczności – Austro-Węgry (za wzięcie do niewoli rosyjskich żołnierzy podczas I wojny światowej).

Przypisy

  1. M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 04.01.1923 r., s. 5.
  3. a b Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 132.

Oceń: Jan Drwięga

★★★★★
Średnia ocena:4.83 Liczba ocen:10