Konrad Namieśniowski

---

Życiorys

Konrad Namieśniowski przyszedł na świat 13 lutego 1901 roku w Sanoku, jako Konrad Franciszek Piekarz. Był potomek Wojciecha Piekarza, który pracował jako listonosz i woźny sądowy w tym samym mieście, a zmarł w 1915 roku w wieku 54 lat, oraz Ludwiki z Namieśniowskich. Edukację rozpoczął w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w roku szkolnym 1916/1917 zakończył IV klasę, a rok później, w 1917/1918, V klasę. W 1925 roku jego nazwisko zmieniło się urzędowo z Piekarz na Namieśniowski, a także przyjęto go do gminy Sanok na podstawie uchwały Rady Miejskiej.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Konrad wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w piechocie, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1918–1920, a po jej zakończeniu pozostawał w czynnej służbie. Z dniem 3 maja 1922 roku uzyskał stopień podporucznika, z datą starszeństwa przypisaną na 1 lutego 1921 roku, w korpusie oficerów taborowych, a jego jednostką macierzystą był 4 Dywizjon Taborów w Łodzi. Już 18 maja 1923 roku został mianowany porucznikiem ze starszeństwem na 1 lutego 1923 roku, zajmując drugie miejsce w korpusie oficerów taborowych. W wyniku reorganizacji wojsk taborowych, 1 października 1925 roku, został przydzielony do kadry oficerów taborowych do momentu przeniesienia do innego korpusu osobowego, w trakcie gdy był uczniem w Szkole Specjalistów Morskich.

W czerwcu 1926 roku, jego kariera uległa zmianie, bowiem został przeniesiony z korpusu oficerów taborowych do korpusu morskiego oficerów Marynarki Wojennej, gdzie awansował do stopnia porucznika z 1 lutego 1923 roku przy pierwszej lokacie. W 1928 roku pełnił funkcję oficera w dowództwie Floty Pińskiej, a w lipcu tego samego roku objął stanowisko pełniącego obowiązki kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego w Gdyni. Pełnił również rolę dowódcy ORP Czajka od 1929 do 1931 roku i uczestniczył w rejsie ORP Wicher, będącym pierwszym oceanicznym rejs doświadczonym przez polski okręt w historii, który przywiózł marszałka Józefa Piłsudskiego z Maderze.

W sierpniu 1931 roku, Konrad Namieśniowski został przeniesiony z przymusowego kierownictwa SRI Blues na okręty Floty, a w 1932 roku powrócił do Dowództwa Floty w Gdyni. Pełnił także rolę oficera kursowego przy roczniku szóstym w ośrodku szkolącym oficerów Marynarki Wojennej. 12 marca 1933 roku uzyskał stopień kapitana marynarki z datą starszeństwa 1 stycznia 1933 roku, zajmując trzecie miejsce w korpusie oficerów Marynarki Wojennej. Od czerwca do września 1933 roku, dowodził ORP Generał Haller, a od czerwca do października 1935 roku dowodził ORP Komendant Piłsudski. W 1936 roku, był dowódcą ORP Podhalanin, a od 12 lutego 1936 roku do 1937 roku pełnił funkcję komendanta grupy wyszkolenia sygnałowego.

Namieśniowski awansował na stopień komandora podporucznika z datą starszeństwa na 19 marca 1937 roku. W marcu 1939 roku kierował Biurem Sygnałowym w sztabie Kierownictwa Marynarki Wojennej. Swoje publikacje zamieszczał w czasopismach takich jak „Przegląd Morski” (1929) oraz „Polska Zbrojna” (1930), a także był autorem książki „Na pancernym pokładzie”, wydanej w 1939 roku. Będąc członkiem komisji zajmującej się zakupem uzbrojenia we Francji, na dzień 31 sierpnia 1939 roku był dyrektorem Departamentu Generalnego w Kierownictwie Marynarki Wojennej.

Po wybuchu II wojny światowej, podczas wrześniowej kampanii 1939 roku, służył w KMW w Pińsku, będąc częścią zespołu operacyjno-łącznościowego. Udało mu się przejść przez Węgry i 18 września 1939 roku dotrzeć przez Rumunię na Zachód. Od 15 października do 3 grudnia 1939 roku był komendantem SS Pułaski, którym transportowano polskich żołnierzy z internowania do Francji, by mogli wstąpić do nowo formowanej armii polskiej. Pod koniec 1939 roku dotarł do Wielkiej Brytanii i wstąpił do Korpusu Morskiego Polskiej Marynarki Wojennej.

Od 30 listopada 1939 do 14 lutego 1940 roku pełnił rolę komendanta Szkoły Specjalistów Morskich (SSM) na ORP Gdynia, a następnie od 14 lutego do 4 maja 1940 roku był zastępcą dowódcy niszczyciela ORP Grom, który został zatopiony przez Niemców pod Narwikiem. Od 7 października 1940 roku do 20 stycznia 1942 roku dowodził kontrtorpedowcem ORP Garland. W trakcie służby 20 maja 1941 roku awansował na stopień komandora porucznika, z datą starszeństwa na 3 maja 1941 roku.

Od 13 stycznia 1942 roku do 23 maja 1943 roku był dowódcą 2 Dywizjonu Kontrtorpedowców z siedzibą w Plymouth, a jednocześnie od 9 marca 1942 roku pełnił rolę komendanta Komendy Morskiej „Południe”. W okresie od 24 czerwca 1943 do 4 stycznia 1945 roku dowodził ORP Błyskawica w czasie inwazji w Normandii, co miało miejsce od 6 czerwca 1944 roku. Aby wspierać planowane operacje desantowe na Normandię (operacja „Neptune”), prowadził 20. dywizjon, do którego należały OORP „Piorun” i „Błyskawica” oraz niszczyciele HMS „Eskimo” i HMS „Javelin”. W późniejszym czasie, od 20 grudnia 1944 roku, został kierownikiem nowo utworzonego Biura Sygnałowego KMW.

Od 15 sierpnia 1945 roku do marca 1947 roku piastował stanowisko kierownika Referatu ds. Prac Wychowawczo-Oświatowych w KMW. W późnym okresie, awansował na stopień komandora z datą starszeństwa na 1 września 1946 roku.

Na przełomie lat 40. był prezesem oraz kierownikiem Stowarzyszenia Polskiej Marynarki Wojennej w Londynie. Został naturalizowany jako obywatel Wielkiej Brytanii 30 listopada 1948 roku (przyjął tożsamość Conrad Francis Namiesniowski, syn także został naturalizowany). W 1949 roku osiedlił się w Kanadzie, gdzie mieszkał w Ottawie. W pierwszych latach pracował fizycznie, a od 1954 do 1961 roku był oficerem w stopniu komandora (captain) w Royal Canadian Navy. Od 1953 roku był członkiem Koła nr 8 Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (SPK) w Ottawie. W latach 70. pełnił funkcję prezesa okręgu Kongresu Polonii Kanadyjskiej (KPK) w Ottawie.

Konrad Namieśniowski zmarł 24 lipca 1979 roku w Kanadzie. Jego żoną była Karolina (1902–1970), a ich syn Conrad A. Namiesniowski (1929-2022) osiągnął stopień pułkownika w armii kanadyjskiej jako dowódca 2 Pułku Królewskiej Kanadyjskiej Artylerii Konnej. Jego żona, Marjorie Joan Namiesniowski, z domu Giffin (1931-2017), była pielęgniarką oraz porucznikiem w Królewskim Kanadyjskim Korpusie Medycznym (RCAMC). Jeszcze jeden jego syn, Conrad R. Namiesniowski, służył przez 42 lata w Royal Canadian Air Force, przechodząc na emeryturę w 2019 roku w stopniu pułkownika.

Ordery i odznaczenia

W ciągu swojej kariery Konrad Namieśniowski otrzymał wiele prestiżowych wyróżnień oraz odznaczeń, które potwierdzają jego oddanie i zasługi w służbie niepodległej Polski oraz sojuszników. Poniżej znajduje się lista przyznanych mu nagród i odznak:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 28 sierpnia 1978,
• Krzyż Walecznych, otrzymany czterokrotnie,
• Medal Morski, nadany sześciokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, 25 maja 1939,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 19 marca 1931,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, roku 1929,
• Kawaler Orderu Korony Włoch, nadającego się w Włoszech,
• Kawaler Orderu Danebroga, przyznany w Danii w 1931,
• Order Wybitnej Służby, nadany przez Wielką Brytanię 30 lipca 1942, wyróżniający za służbę na ORP Garland,
• Wymienienie w Sprawozdaniu, dwukrotnie w Wielkiej Brytanii: 5 października i 30 listopada 1944, za służbę na ORP Błyskawica.

---

Oceń: Konrad Namieśniowski

---