Władysław Studziński

Polityka i administracja

Władysław Sylwester, znany również jako Sylweriusz Studziński, to postać o bogatej biografii, która obejmuje zarówno ważne osiągnięcia zawodowe, jak i osobiste. Urodził się 20 czerwca 1879 roku w Sanoku, a jego życie trwało aż do 13 czerwca 1963 roku.

W trakcie swojej kariery zawodowej, wyróżniał się jako polski doktor praw oraz urzędnik państwowy, co świadczy o jego głębokim zaangażowaniu w sprawy publiczne. Pełnił również istotną rolę w strukturach władzy jako podsekretarz stanu w Prezydium Rady Ministrów II Rzeczypospolitej, a także wiceminister, co pokazuje jego znaczenie w kształtowaniu politycznych realiów tamtego okresu.

Życiorys

Władysław Sylwester Studziński-Prus przyszedł na świat 20 czerwca 1879 roku w Sanoku, w rodzinie pochodzącej z szlacheckiego rodu. Jego ojciec, Leon Studziński, oraz matka, Jadwiga z Gałeckich, mieli czworo dzieci: Wandę Henrykę, która w 1890 roku wyszła za mąż, Zygmunta Ludwika, prawnika i kontrolera poczt w Krakowie, Tadeusza Leona oraz Stanisławę Stefanię. Po ojcu Władysław dziedziczył herb szlachecki Prus, natomiast rodzina matki nosiła herb Junosza.

W Sanoku kształcił się w szkole powszechnej, a później uczęszczał do C. K. Gimnazjum. W 1897 roku zakończył naukę w VIII klasie z wyróżnieniem, zdobijając odznaczenie podczas egzaminu dojrzałości. W gronie jego kolegów ze szkolnej ławki byli m.in. Bronisław Gaweł oraz Paweł Kindelski. W czasie nauki otrzymał też stypendium z fundacji Zawadzkiego, które pobierał aż do końca swojej edukacji.

Po zakończeniu edukacji, w 1896 roku, po odejściu ojca z posady starosty sanockiego, Władysław pozostał pod opieką dr. Aleksandra Iskrzyckiego. Mimo chęci studiowania medycyny, jego ścieżka edukacyjna skierowała go na Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie zdobył tytuł doktora. Rozpoczął pracę w urzędzie starostwa c. k. powiatu krakowskiego, gdzie zyskał doświadczenie, najpierw jako praktykant konceptowy, a następnie jako koncypient namiestnictwa.

Od około 1907 roku przez następne lata pełnił funkcję komisarza powiatowego, będąc jednocześnie kierownikiem biura Administracji Klinik Uniwersyteckich w Krakowie. W tym czasie brał udział w reorganizacji administracji i był sekretarzem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1912 roku był również inicjatorem zjazdu maturzystów sanockich, co przyczyniło się do utrzymywania kontaktów wśród absolwentów.

W trakcie I wojny światowej Władysław pracował jako kierownik referatu aprowizacyjno-rolniczego w Krakowie i był członkiem Książęco-Biskupiego Komitetu Pomocy podczas wojennej klęski. Po zakończeniu wojny i odzyskaniu niepodległości przez Polskę, wstąpił do służby centralnej II Rzeczypospolitej, podejmując pracę w Ministerstwie Aprowizacji, gdzie awansował na starszego radcę ministerialnego oraz naczelnika wydziału.

W 1920 roku pełnił funkcję sekretarza Rady Obrony Państwa. W kolejnych rządach zyskał funkcje podsekretarza stanu aż do uzyskania stanu spoczynku w styczniu 1927 roku. Był zaangażowany w przygotowywanie dokumentu konkordatu, współpracując z nuncjuszem apostolskim.

Po przejściu na emeryturę osiedlił się w willi nazwanej „Sanoczanka” przy Mikołaja Kopernika 7 w Zalesiu Dolnym. W czasie II wojny światowej, dnia 6 czerwca 1940 roku w warszawskiej parafii, poślubił Janinę Basińską. Zmarł 13 czerwca 1963 roku, pozostawiając po sobie zdobycze w różnych dziedzinach administracji i publicznej służby.

Ordery i odznaczenia

Wśród wyróżnień, jakie otrzymał Władysław Studziński, wyróżniają się liczne odznaczenia krajowe oraz zagraniczne, które świadczą o jego zasługach i osiągnięciach.

  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, odznaczenie nadane 7 lipca 1925,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 29 grudnia 1921,
  • Krzyż Wielki Orderu Świętego Sylwestra, nadany przez Watykan przed 1939,
  • Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy, odznaczenie Królestwa Jugosławii, przyznane przed 1939,
  • Wielki Oficer Orderu Leopolda, nagroda Królestwa Belgii, nadana przed 1939,
  • Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii, przyznany przez Królestwo Rumunii przed 1939,
  • Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Włoch, odznaczenie nadane przez Królestwo Włoch przed 1939,
  • Wielki Oficer Krzyża Zasługi, nadany przez Republikę Austriacką przed 1939,
  • Komandor Orderu Legii Honorowej, odznaczenie III Republiki Francuskiej, przyznane przed 1939,
  • Oficer Orderu Legii Honorowej, również nadany przez III Republikę Francuską, przed 1939,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa, przyznany w Austro-Węgrzech w 1916,
  • Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej, nadany w Austro-Węgrzech około 1903,
  • Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych, przyznany w Austro-Węgrzech przed 1918.

Przypisy

  1. Sprawozdanie stenograficzne z 187 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej z dnia 24.03.1925 r.; łamy 34-35. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 31.05.2023 r.]
  2. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Jadwiga Studzińska. rakowice.eu. [dostęp 04.04.2017 r.]
  3. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Zygmunt Studziński. rakowice.eu. [dostęp 04.04.2017 r.]
  4. Przyjazd ks. Arcybiskupa Cieplaka. „Orędownik Wrzesiński”. Nr 46, s. 1, 15.04.1924 r.
  5. Uroczystość w Sanoku. „Ziemia Przemyska”. Nr 13, s. 2, 28.07.1923 r.
  6. Uroczystość w Sanoku. „Kurier Warszawski”. Nr 196, s. 1, 17.07.1923 r.
  7. Czasy najnowsze 1914–1978. W: Marian Banaszak: Historia Kościoła Katolickiego – tom 4. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Wyszyńskiego, 1992, s. 17.
  8. Stanisław Wilk: Episkopat Kościoła katolickiego w Polsce w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Salezjańskie, 1992, s. 61.
  9. Marek Jabłonowski, Włodzimierz Janowski: O niepodległą i granicę. Protokoły Komitetu Politycznego Rady Ministrów 1921-1926. Warszawa – Pułtusk: 2004, s. 101.
  10. Almanach. Polska Towarzyska. Warszawa: Towarzystwo Wydawnicze Editions Woreyd, 1926, s. 24.
  11. Przegląd polityczny. „Słowo Polskie”. Nr 175, s. 2, 06.08.1922 r.
  12. Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 70.
  13. Kronika. Zjazd koleżeński maturzystów z 1897 roku. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 26, s. 3, 30.06.1912 r.
  14. Kronika. Zjazd koleżeński maturzystów z przed 15 lat. „Nowa Reforma”. Nr 311, s. 2, 11.07.1912 r.
  15. W imię koleżeństwa. „Nowości Illustrowane”. Nr 30, s. 9–10, 27.07.1912 r.
  16. a b c d e Kronika. Zmarli. „Nowa Reforma”. Nr 503, s. 3, 08.11.1914 r.
  17. a b Zmarli. „Nowa Reforma”. Nr 567, s. 2, 13.12.1910 r.
  18. a b Podziękowanie. „Nowa Reforma”. Nr 580, s. 3, 20.12.1910 r.
  19. Księga zmarłych 1855–1878 Sanok. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 251.
  20. Księga małżeństw 1888–1905 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 35.
  21. Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 126.
  22. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1896/1897 (zespół 7, sygn. 22). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 456.

Oceń: Władysław Studziński

★★★★★
Średnia ocena:4.99 Liczba ocen:9