Ludwik Bar

---

Życiorys

Ludwik Bar urodził się 5 lutego 1906 roku w Olchowcach. Był dzieckiem Jana, który prowadził gospodarstwo rolne w tej miejscowości. Miał również starszego brata, Stanisława, urodzonego w 1901 roku.

Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, gdzie pomyślnie zdał egzamin dojrzałości 18 maja 1926 roku, w trakcie wydarzeń przewrotu majowego. W jego klasie kształciło się wielu wybitnych uczniów, w tym Bronisław Kocyłowski oraz Marian Strzelbicki. Otoczony atmosferą harcerstwa, w 1923 roku Lub Bar został drużynowym II Drużyny im. Tadeusza Kościuszki, a od 1924 roku objął funkcję komendanta sanockiego hufca harcerzy, którego opiekunem był wówczas Marian Szajna.

Kształcenie kontynuował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a następnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie uzyskał tytuł doktora w 1932 roku. Finałem jego działalności harcerskiej był Jubileuszowy Zlot Związku Harcerstwa Polskiego w Spale w lipcu 1935 roku, gdzie w stopniu harcmistrza kierował działem drużyn harcerskich z zagranicy.

W obliczu II wojny światowej przebywał za granicą, najpierw w francuskich oddziałach, a później w Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii. W tym czasie prowadził także działalność dydaktyczną, wykładając prawo administracyjne na Polskim Wydziale Prawa Uniwersytetu Oksfordzkiego. Jako oficer oświatowy 2 batalionu strzelców, w stopniu podporucznika rezerwy, działał tam aż do 16 marca 1943 roku, następnie przenosząc się do Polskich Sił Powietrznych. Posiadał numer służbowy RAF P-2265 i powrócił do rodzinnego kraju w 1947 roku.

Po wojnie przez pewien czas wykładał na Uniwersytecie Łódzkim w latach 1947-1949, w Akademii Nauk Politycznych (1948-1949), Szkole Głównej Planowania i Statystyki, oraz na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1962 roku uzyskał habilitację. W latach 1969-1976 pracował na stanowisku profesora. Od 1963 roku, aż do emerytury, był związany z Instytutem Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk. Angażował się także w działania doradcze dla władz państwowych, zasiadając w takich ciałach jak Rada Legislacyjna, Rada Państwowego Arbitrażu Gospodarczego oraz Komisja ds. Reformy Gospodarczej. W kwietniu 1982 roku został powołany do 26-osobowej Konsultacyjnej Rady Gospodarczej pod przewodnictwem prof. Czesława Bobrowskiego.

W dniu 6 listopada 1986 roku, z rąk Uniwersytetu Wrocławskiego, otrzymał tytuł doktora honoris causa; jego promotorem był prof. Adam Chełmoński.

Ludwik Bar był ekspertem w zakresie prawa administracyjnego, publicznego prawa gospodarczego oraz prawa budowlanego, a jego dorobek obejmował liczne publikacje w tych dziedzinach. Żył m.in. w willi na ulicy Elsterskiej na Saskiej Kępie w Warszawie. Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 3A tuje-3-31).

Publikacje

W bogatym dorobku Ludwika Bara znajdują się liczne publikacje, które odnosiły się do istotnych kwestii związanych z prawem oraz administracją. Poniżej przedstawiamy niektóre z nich:

• Czynniki kontroli w samorządzie terytorialnym (1931),
• Prawo rozwiązywania reprezentacji w samorządzie terytorialnym (1934),
• Zagadnienie członkostwa w samorządzie (1934),
• Prawo gromadzkie: przepisy prawne dotyczące gromady i jej organów, zakresu i zasad działalności, gospodarki gromadzkiej oraz nadzoru nad gromadą (1937),
• Wykorzystanie niektórych doświadczeń brytyjskiego local government (1943),
• Prawo karno-administracyjne (1950),
• Nauka administracji i prawo administracyjne: uzupełnienia do wykładów. Postępowanie administracyjne, karno-administracyjne i przymusowe w administracji. Z. 3 (1950, współautor: Jerzy Starościak),
• Informator budowlany techniczno-prawny (1955, współautor: Gustaw Szymkiewicz),
• Mała encyklopedia prawa (1960),
• Podstawowe zasady prawa budowlanego (1961),
• Sądowa kontrola administracji w Anglii (1962),
• Kodeks budowlany. Komentarz (1962),
• Droit public (1963),
• Prawo budowlane: Budownictwo specjalne. Kwalifikacje fachowe w budownictwie powszechnym. Państwowy nadzór budowlany (1968, współautorzy: Stanisław Serejko, Henryk Caban),
• Kodeks budowlany: przepisy i objaśnienia (1967),
• Położenie prawne przedsiębiorstwa państwowego w sferze prawa administracyjnego (1968),
• Rola rad narodowych w zarządzaniu gospodarką narodową (1968, współautor: Zygmunt Rybicki),
• Mały słownik urbanistyczny (1969, współautor: Władysław Sieroszewski),
• Grupowanie przedsiębiorstw państwowych. Zagadnienie prawne (1972),
• Instytucje prawa administracyjnego europejskich państw socjalistycznych (1973),
• Przepisy o państwowych organizacjach gospodarczych: Bułgaria, Niemiecka Republika Demokratyczna, Związek Radziecki (1974),
• Obcojęzyczny słownik prawniczy: Cześć polsko-niemiecka (1974),
• Instytucje prawne w gospodarce narodowej (1981),
• Prawo, administracja, gospodarka (1983, współautor: Janusz Łętowski),
• Ochrona prawna praw przedsiębiorstwa i samorządu jego załogi (1984, referat),
• Słownik prawniczy polsko-angielski (1986),
• Słownik prawniczy polsko-niemiecki (1987),
• Zagadnienia prawne w dalszej realizacji reformy gospodarczej (w II etapie) (1987, referat),
• Instytucje prawne w reformowanej gospodarce narodowej (1989),
• Prawo międzynarodowe prywatne i karne.

Ordery i odznaczenia

Ludwik Bar otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które są dowodem jego znaczącego wkładu w różne dziedziny, w szczególności w budownictwo oraz naukę.

• złoty Krzyż Zasługi (1955, za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa mieszkaniowego),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1995, za wybitne osiągnięcia w pracy naukowej).

---

Oceń: Ludwik Bar

---