Josef Herzig

Herzig był synem Mendela Herziga, właściciela ziemskiego, oraz Chany. Młodość spędził w Sanoku, a następnie, aby kontynuować kształcenie, uczęszczał do szkoły średniej najpierw we Wrocławiu, a później w Wiedniu, gdzie osiedlił się na stałe.

W 1874 roku młody Herzig rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie w Wiedniu, gdzie pod okiem prof. Augusta Wilhelma von Hofmanna zyskał wiedzę na Uniwersytecie w Berlinie. Następnie swoją karierę zawodową zaczął u Roberta Bunsena na Uniwersytecie w Heidelbergu. Na Uniwersytecie Wiedeńskim otrzymał tytuł doktora w laboratorium kierowanym przez Ludwiga Bartha. W 1885 roku, dzięki uchwale Rady Miejskiej, uznano go za przynależnego do gminy Sanok.

W 1897 roku objął stanowisko wykładowcy oraz profesora w Laboratorium Chemicznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. W 1898 roku, wspólnie z Hansem Meyerem, opracował innowacyjną metodę ilościowego oznaczania azotu w związkach organicznych, w których grupy metylowe są powiązane z atomami azotu – znaną jako metoda Herzig-Meyer-Reaktion.

Herzig został również laureatem Nagrody Liebena w 1902 roku, co potwierdza jego znaczącą pozycję w świecie chemii. Zmarł 4 lipca 1924 roku w Wiedniu. Życie prywatne dzielił z żoną Etką (1859-1936), również pochodzącą z Sanoka, będącą córką Saula Pinelesa.