Stanisław Borczyk

Już w młodości uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Sanoku, co było fundamentem jego przyszłej kariery. Przed wybuchem II wojny światowej pełnił służbę jako oficer zawodowy. W trakcie wojny obronnej we wrześniu 1939 roku, dowodził kompanią ckm jako kapitan, a po wojnie trafił do niewoli, spędzając czas w Oflagu VII A w Murnau aż do 1945 roku.

Po zakończeniu wojny zdecydował się pozostać na emigracji, a swoją karierę wojskową zakończył w stopniu majora, awansując w 1946 roku. Jego działalność polityczna obejmowała aktywny udział w Związku Rzemieślników i Robotników Polskich, a także przynależność do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). W 1962 roku wszedł w skład władz partii, a w 1965 roku objął stanowisko wiceprezesa Centralnego Komitetu PPS.

W latach 1970-1971 był odpowiedzialny za dział spraw emigracyjnych w Egzekutywie Zjednoczenia Narodowego. Po zjednoczeniu politycznym w 1972 roku, pełnił funkcje w Rządzie Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie, w tym ministra spraw emigracyjnych w rządzie Edwarda Szczepanika (1972-1973), ministra bez teki (1976-1978) i ministra skarbu w kolejnych rządach Kazimierza Sabbata oraz ostatnim rządzie premiera Edwarda Szczepanika od 1986 do 1989 roku.

Stanisław Borczyk był także aktywnym członkiem Rady Narodowej RP, obejmując członkostwo w latach 1973-1977, 1983-1988 oraz 1989-1991.

W dniu 1 listopada 1989 roku został mianowany prezesem Najwyższej Izby Kontroli na uchodźstwie, zastępując Bolesława Kotowskiego. Jako ostatni szef tej instytucji, odpowiedzialny był za jej likwidację, a swoją kadencję zakończył 8 grudnia 1991 roku.

Stanisław Borczyk spoczywa na Gunnersbury Cemetery w Londynie (Sq. J, gr. 317), pozostawiając po sobie niezatarty ślad w historii polskiej polityki na uchodźstwie.