Juliusz Katz-Suchy

---

Życiorys

Juliusz Katz-Suchy przyszedł na świat w Sanoku jako syn Szulima Katza (1869–1938), który pracował jako magazynier w monopolu tytoniowym, a później jako drobny kupiec. Jego matką była Rochma Erlich (1873–1922). W jego rodzinie znajdowało się także rodzeństwo: Tonka, która wyszła za adwokata oraz działacza socjalistycznego dr. Abrahama Penzika, oraz Ben Zion Katz (1906–1968), tłumacz i krytyk literacki. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Sanoku, w 1931 roku Juliusz zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku.

Już jako młody człowiek, Katz-Suchy związał się z ruchem komunistycznym, przystępując w latach 1927–1929 do organizacji Ha-Szomer Ha-Cair. W 1928 roku dołączył do Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy (KZMZU), a w 1929 objął funkcję sekretarza Komitetu Miejskiego i członka Komitetu Powiatowego KZMZU w Sanoku. W tym czasie stał się także organizatorem buntu w sanockim więzieniu.

W latach 30. wstąpił do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, przyjmując różnorodne pseudonimy, w tym Czerwiec, Kobieła, Juliusz Kowalski, Ksawer oraz Marek – z którego ostatni z czasem stał się częścią jego nazwiska. Po rozpoczęciu studiów prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, został zatrzymany w wyniku protestów i działań organizacji komunistycznych, co skutkowało surowym wyrokiem skazującym. W kwietniu 1936 roku, na decyzję sądu we Lwowie, Juliusz trafił do Miejsca Odosobnienia w Berezie Kartuskiej.

Okres II wojny światowej spędził w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował najpierw w fabryce, a potem jako korespondent prasowy. Po wojnie dołączył do rządu lubelsko-warszawskiego i rozpoczął pracę w Polskiej Ambasadzie w Londynie. W 1946 roku powrócił do Polski i wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej.

Juliusz Katz-Suchy pełnił funkcję stałego delegata Polski przy ONZ w Nowym Jorku w latach 1947–1951 oraz ambasadora w Indiach w latach 1957–1962. W przeszłości był także dyrektorem Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (1951–1957) oraz wykładowcą historii dyplomacji i stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. Obronił doktorat w Szkole Głównej Służby Zagranicznej, mimo iż nie ukończył studiowania na poziomie wyższym. Po tym zdobył tytuł profesora w tej samej instytucji, a także był profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Dziennikarstwa oraz na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1969 roku, w wyniku antysemickiej nagonki związanej z wydarzeniami marcowymi, Juliusz emigrował do Danii, gdzie osiedlił się w Århus i zmarł. Jego ostatnim miejscem spoczynku stał się żydowski cmentarz w Kopenhadze. W życiu osobistym Juliusz był mężem Elisabeth z domu Nenkes (1912–1989), z którą miał dwie córki: Erykę oraz Barbarę.

Wybrane publikacje

Oto ważne publikacje, które przyczyniły się do rozwoju wiedzy w obszarze dyplomacji oraz międzynarodowych stosunków gospodarczych.

• 1966: Zarys historii dyplomacji,
• 1967: Międzynarodowe stosunki gospodarcze. Organizacja i aspekty prawno-polityczne.

Odznaczenia

Juliusz Katz-Suchy, znany ze swojej działalności, otrzymał kilka znaczących nagród oraz odznaczeń w uznaniu za swoje zasługi. Poniżej przedstawiamy listę jego wyróżnień:

• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w 1951 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi – przyznany dwukrotnie w latach 1946 i 1954,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 10 stycznia 1955 na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych.

---

Oceń: Juliusz Katz-Suchy

---