Zbigniew Białecki (wynalazca)

---

Życiorys

Od najmłodszych lat Zbigniew Białecki często przeprowadzał się z rodzicami, zamieszkując w takich miejscowościach jak Sanok, Podhajce, a następnie ponownie w Sanoku oraz Ladzinie. Właśnie w Ladzinie rozpoczął swoją edukację w szkole powszechnej, jednak naukę kontynuował w kolejnych miejscach, które odwiedzał z rodziną, w tym we Wzdowie oraz Jaćmierzu. Gimnazjum rozpoczął w Sanoku, a później przeniósł się do Brzozowa, by zakończyć edukację w Lipnie.

Jesienią 1939 roku Zbigniew był przyjęty do liceum o kierunku humanistycznym w Sanoku, gdzie niestety wojna przerwała jego naukę. W czasie II wojny światowej pracował w majątku ziemskim „Wzdów” jako praktykant rolny, jednocześnie kontynuując edukację na poziomie liceum w ramach tajnych kompletów. Świadectwo dojrzałości uzyskał od Państwowej Komisji Egzaminacyjnej w Ośrodku Naukowym przy Prywatnym Gimnazjum i Liceum OO Jezuitów w Starej Wsi.

Po wojnie, w kwietniu 1945 roku, podjął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jednocześnie, po utworzeniu Politechniki Śląskiej w Gliwicach, również tam rozpoczął studia na Wydziale Chemii. Od 1 maja 1949 roku do 31 grudnia 1951 roku pracował w Zjednoczonych Zakładach Przemysłu Farmaceutycznego Wytwórni Nr 10 w Krakowie, najpierw jako asystent, a później starszy asystent w Centralnym Laboratorium Doświadczalnym, gdzie zrealizował szereg projektów dotyczących syntezy środków leczniczych, w tym najważniejsze dzieło – syntezę adrenaliny.

Doświadczenia zdobyte w Krakowie posłużyły mu jako podstawy do napisania pracy końcowej na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej, którą ukończył w 1952 roku, podpisując się jako Zbigniew Jelita-Białecki. W połowie lat pięćdziesiątych Zbigniew Białecki rozpoczął pracę w Przedsiębiorstwie Państwowym Biuro Projektów Rafinerii Nafty w Krakowie, a następnie przeniósł się do Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Budowy Urządzeń Chemicznych „Cebea”, również z siedzibą w Krakowie.

Wkrótce objął stanowisko Kierownika Pracowni Badań Materiałów i Stosowania Tworzyw Sztucznych. To właśnie tam, w 1973 roku, wynalazł tzw. „pierścienie Białeckiego”, które znalazły zastosowanie w instalacjach przemysłu chemicznego, głównie w rafineriach ropy naftowej na całym świecie. Wynalazek ten został opatentowany w 1974 roku (patent nr 83150). W tym samym roku Zbigniew Białecki otrzymał również tytuł „Mistrza Techniki Polskiej – 73”, wyróżniając się tym samym wśród polskich inżynierów i naukowców.

Życie prywatne

Zbigniew Białecki, wybitny wynalazca, był synem Stanisława h. Jelita oraz Marii, z domu Michałowska. W ramach tego związku na świat przyszło troje dzieci: Zbigniew, Anna i Krystyna.

Warto wspomnieć, że Zbigniew Białecki miał również rodzinę. Był żonaty.

---

Oceń: Zbigniew Białecki (wynalazca)

---