Tadeusz Bronisław Wasylewicz

Inżynieria i technologie

Tadeusz Bronisław Wasylewicz to postać, która zasługuje na uwagę w kontekście historii polskiej inżynierii i administracji. Urodził się 21 kwietnia 1892 roku w Sanoku, miejscu, które może poszczycić się bogatą historią i tradycją.

Jako polski inżynier i urzędnik, Wasylewicz miał wpływ na rozwój różnych dziedzin technicznych oraz administracyjnych, przyczyniając się do postępu w swoim kraju. Pomimo, iż dokładna data zgonu pozostała nieznana, jego osiągnięcia są nadal doceniane.

Życiorys

Tadeusz Bronisław Wasylewicz przyszedł na świat 21 kwietnia 1892 w stylowym Sanoku. Był dzieckiem Tadeusza, który pełnił funkcję urzędnika pocztowego w tej samej miejscowości, oraz Joanny z domu Burczyk. W rodzinie pojawiło się sześcioro rodzeństwa, w tym między innymi Matylda (1871–1953), Zygmunt (urodzony w 1879 roku) oraz Mieczysław Jan (1881–1963). Jego młodsza siostra, Jadwiga Wanda, urodziła się w 1888 roku, jednak zmarła przed 1890 rokiem. Tadeusz otrzymał sakrament chrztu 3 września 1898, a jego rodzice chrzestni to Magdalena Gaweł (żona Jana) oraz ks. Jan Trznadel.

W 1909 roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej, gdzie w 1914 roku uzyskał absolutorium i planował przystąpić do pisania pracy dyplomowej. Jednakże, w momencie, gdy wybuchła I wojna światowa, jego ścieżka kariery weszła na zupełnie inny tor. Został powołany do C. K. Armii i w 1915 roku przydzielono go do pracy administracyjno-technicznej jako zastępca kierownika oddziału technicznego w komendzie obwodowej w Busku. Pełnił tę rolę aż do zakończenia wojny w 1918 roku, odpowiadając za budowę oraz utrzymanie dróg w powiecie stopnickim.

Jako żołnierz rezerwy piechoty, Tadeusz otrzymał stopień chorążego od 1 maja 1915, a następnie awansował na porucznika z dniem 1 stycznia 1916. Prabował, do 1918 roku, w 30 batalionie strzelców polowych. Nie tak dawno przed 1917 rokiem, został odznaczony złotym Krzyżem Zasługi Cywilnej na wstążce Medalu Waleczności, co podkreślało jego osiągnięcia w służbie.

W momencie, gdy Polska odzyskała niepodległość, Tadeusz zajął się pracą jako urzędnik państwowy. Jego działania koncentrowały się na zarządzaniu drogami w powiecie stopnickim, gdzie zakończono budowę drogi na odcinku Pacanów – Szczucin. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, Tadeusz aktywnie uczestniczył w Grupie Operacyjnej „Obrona Warszawy”. Awansował na stopień porucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919, a w 1921 roku został zwolniony do rezerwy.

W pierwszej połowie lat dwudziestych wszedł w szeregi oficerów rezerwy 49 pułku piechoty w Kołomyi. Został później zweryfikowany na liście starszeństwa oficerów pospolitego ruszenia piechoty. W 1934 roku był nadal w rezerwie, mając przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI. Zachował również ewidencję w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Kołomyja.

W latach powojennych II Rzeczypospolitej, Tadeusz był zadomowiony w prywatnych firmach budowlanych. W 1924 roku uzyskał dyplom ukończenia studiów, a rok później, wstąpił do służby państwowej. W tej roli został referentem ds. architektoniczno-budowlanych w Państwowym Zarządzie Drogowym w Kołomyi. W 1928 roku zyskał stanowisko naczelnika Wydziału Technicznego w magistracie Kołomyi, kontynuując tę funkcję przez kolejne lata. W listopadzie 1932 roku, jego zaangażowanie zostało docenione, kiedy został wybrany na radnego miejskiego, zostając sekretarzem w Komisji Przedsiębiorstw Komunalnych. W 1936 roku stał się członkiem zarządu Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Nadwórnej.

19 lipca 1930 roku w kościele parafialnym w Kołomyi poślubił Janinę Kazimierę Borysławską.

Przypisy

  1. Paweł Sebastiański: Powstanie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku i jego struktura organizacyjna. Członkowie „Sokoła”. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 33.
  2. Edward Zając. Z cyklu „Sanockie kobiety”. Bronisława Matylda Wasylewicz (1871–1953). „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (333), s. 9, 27.03.1998 r.
  3. Z Rady Miejskiej. „Nasz Głos”. Nr 4, s. 3, 25.11.1932 r.
  4. Walne zebranie członków Przyjaciół Zw. Strzeleckiego. „Wschód”. Nr 3, s. 4, 20.02.1936 r.
  5. Zygzaki. „Nasz Głos”. Nr 17, s. 2, 02.05.1930 r.
  6. Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 45.
  7. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1896/1897. AP Rzeszów – O/Sanok, s. 374.
  8. Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 229.
  9. Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 183.
  10. Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 148.
  11. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 960.
  12. Rocznik Oficerski Rezerw 1934.
  13. Rocznik Oficerski 1924, s. 243.
  14. Rocznik Oficerski 1924, s. 444.
  15. Rocznik Oficerski 1923, s. 264.
  16. Rocznik Oficerski 1923, s. 505.
  17. Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 874.
  18. Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 686.
  19. Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 282.
  20. Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 295.
  21. Aus dem Armeeverordnungsblättern. „Linzer Volksblatt”. Nr 116, s. 6, 17.05.1917 r.
  22. Album inżynierów i techników w Polsce, t. 1, cz. 3. Życiorysy. Lwów: Towarzystwo Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 32.

Oceń: Tadeusz Bronisław Wasylewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.53 Liczba ocen:5