Tadeusz Piech (bankowiec)

Przedsiębiorczość i ekonomia

Tadeusz Adam Piech, urodzony 12 maja 1895 roku w Posadzie Sanockiej, był nie tylko wybitnym polskim specjalistą w dziedzinie bankowości, ale także porucznikiem rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

Jego kariera zawodowa oraz zaangażowanie w sprawy państwowe w znacznym stopniu odzwierciedlają ważne aspekty rozwoju polskiej bankowości w trudnych czasach. Pomimo braku informacji na temat daty jego śmierci, wpływ, jaki wywarł na tę branżę, pozostaje niekwestionowany.

Życiorys

Tadeusz Adam Piech przyszedł na świat 12 maja 1895 roku w Posadzie Sanockiej. Był synem Aleksandra, który był brązownikiem oraz działaczem społecznym i politycznym, a jego matką była Józefa z domu Stupnicka. Rodzina Piechów miała czwórkę dzieci: Mieczysława, który zmarł w dzieciństwie, Jadwigę, która wyszła za mąż za Władysława Prus Ossowskiego, Aleksandrę, nauczycielkę w Sanoku oraz Kazimierza, który wsławił się jako żołnierz oraz botanik.

Tadeusz ukończył C. K. Gimnazjum Męskie w Sanoku w 1914 roku, gdzie miał zaszczyt uczyć się z takimi osobami jak Wiktor Boczar czy Mieczysław Jus. Jako młody człowiek, włączył się w działalność skautową, będąc jednym z pionierów tego ruchu w Sanoku. W listopadzie 1909 roku, jako członek „oddziału ćwiczebnego” im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, przyczynił się do rozwoju skautingu, który w miarę upływu lat stał się bardziej zorganizowany, przyjmując formalną nazwę Drużyny Skautowej im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego – Ex ossibus ultor. Wśród innych harcerzy można było często spotkać Jana Bratro, Władysława Brzozowskiego, Włodzimierza Mozołowskiego czy Mieczysława Krygowskiego. Pełnił funkcję drużynowego I Drużyny Skautowej, a w 1913 roku brał udział w światowym zlocie skautowym w Birmingham, będąc w składzie polskiej delegacji. Po ukończeniu matury planował kontynuować naukę na akademii górniczej.

Po zakończeniu I wojny światowej, w momencie, gdy Polacy przejmowali władzę w Sanoku, Tadeusz, w stopniu podporucznika, objął stanowisko kierownika magazynu mundurów i ekwipunku w mieście. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, zasilił szeregi Wojska Polskiego i w 1919 roku awansował do stopnia porucznika rezerwy w korpusie oficerów piechoty. Od 1923 roku był przydzielony do 3 pułku piechoty Legionów. W 1934 roku, jako porucznik rezerwy administracji, znajdował się w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II.

Będąc studentem akademii handlowej, decyzją Rady Miejskiej w Sanoku w 1923 roku, został uznany za przynależnego do gminy Sanok. Ukończył studia z zakresu ekonomii i w okresie międzywojennym był dyrektorem PKO w Łodzi. Później objął stanowisko dyrektora oddziału Banku Polska Kasa Opieki SA w Tel Awiwie, co przyczyniło się do jego rosnącej popularności wśród polskiej społeczności w Palestynie. W czasach II wojny światowej, od 1940 do 1942 roku, działał jako delegat Polskiego Czerwonego Krzyża na terenie Palestyny. Po wojnie zajął się organizowaniem życia w nowo utworzonym państwie Izrael w 1948 roku.

Żoną Tadeusza była Zofia, z domu Biały, urodzona 15 maja 1895 roku w Sanoku, która zmarła 23 grudnia 1983 roku w Holon. Mieli córkę Wandę, znaną po mężu jako Iwanowska, która urodziła się 14 lutego 1922 roku w Krakowie i odeszła 3 lipca 1981 roku w Holon. Obie zostały pochowane na polskim cmentarzu w Jafie.

Przypisy

  1. Paweł Sebastiański: Powstanie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku i jego struktura organizacyjna. 2014.
  2. Edward Zając: Sanockie biografie. Sanok: 2009, s. 86.
  3. Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 200, 2006.
  4. Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Kraków 1995, s. 474.
  5. Działalność sportowa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl. [dostęp 27.07.2015 r.]
  6. Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: 1990, s. 21.
  7. Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: 1990, s. 17.
  8. Notatki o absolwentach. 1losanok.pl. [dostęp 05.07.2014 r.]
  9. Udział młodzieży gimnazjum sanockiego w ruchu niepodległościowym przed r. 1914. Lwów: 1938, s. 35–36.
  10. Seweryn Lehnert: Spis nauczycieli publicznych szkół powszechnych. Lwów: 1924, s. 65.
  11. Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. 14.06.1914.
  12. XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku 1913/14. Sanok: 1914, s. 57.
  13. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny 1887/1888. AP Rzeszów, s. 18.
  14. Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku 1891. Sanok: 1891, s. 44.
  15. Księga małżeństw 1888–1905 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego, s. 159.
  16. Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 43.
  17. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka, s. 384.
  18. Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 98.
  19. Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 81.
  20. Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich. „Ziemia Sanocka”. 07.12.1919.
  21. Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności, w: Sanok. Dzieje miasta, Kraków 1995, s. 506.
  22. Rocznik Oficerski 1924, s. 456.
  23. Rocznik Oficerski 1923, s. 517.
  24. Rocznik Oficerski 1924, s. 128.
  25. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 244.

Oceń: Tadeusz Piech (bankowiec)

★★★★★
Średnia ocena:4.77 Liczba ocen:14