Piotr Burzyński

---

Życiorys

Piotr Burzyński był wybitną postacią światła prawa, urodzony w 1837 roku, ukończył gimnazjum w Krakowie, a w latach 1837-1841 podjął studia z zakresu prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1844 roku uzyskał doktorat na tej uczelni, prezentując pracę zatytułowaną O stosunkach majątkowych między osobami różnokrajowymi, zawierającymi związek małżeński bez intercyzy.

Po ukończeniu studiów rozpoczął karierę jako urzędnik w Wydziale Finansowym Wolnego Miasta Krakowa, gdzie pracował od 1841 do 1845 roku. Następnie pełnił funkcję podpisarza w sądzie w Chrzanowie w latach 1845-1846, a w kolejnych latach był zastępcą sędziego Trybunału Wielkiego Księstwa Krakowskiego (1846-1851). W 1851 roku powrócił na Uniwersytet Jagielloński, gdzie objął stanowisko w Katedrze Prawa Francuskiego. W latach 1854-1860 pełnił rolę podprokuratora sądu w Złoczowie.

W 1860 roku Burzyński wrócił na macierzystą uczelnię, uzyskując tytuł profesora oraz kierując Katedrą Prawa Polskiego i Francuskiego. Dwukrotnie zajmował stanowisko dziekana Wydziału Prawa – w latach 1863/1864 oraz 1869/1870. Jego prace obejmowały prawo rodzinne, cywilne oraz historię polskiego prawa cywilnego.

W swoim dorobku naukowym miał na koncie wiele istotnych publikacji, w tym pierwszą znaczącą syntezę polskiego prawa osobowego i rodzinnego, Prawo polskie prywatne, która ukazała się w dwóch tomach w latach 1867-1871. Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się także na historii Katedr Prawa UJ, a jego działania wspierały obsadzanie stanowisk profesorskich przez Polaków oraz nauczanie w języku polskim.

Był także autorem istotnego opracowania Wykład prawa cywilnego francuskiego z 1852 roku, które przez wiele lat było jedynym polskim podręcznikiem z tego tematu. W latach 1863-1865 współredagował wydawnictwa prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Do jego innych znaczących prac należą:

• O uprawnieniu dzieci nieślubnych podług prawa polskiego (1875),
• O prawie bliższości w dawnej Polsce (1877),
• O decymach i narocznikach, tudzież o dziesięcinie monarszej w dawnej Polsce. Ustęp z dziejów gminy i skarbowości publicznej polskiej (1878).

W gronie jego uczniów znajdowali się m.in. Michał Bobrzyński oraz Kazimierz Chłędowski. W 1873 roku został członkiem czynnym AU, a także należał do Towarzystwa Naukowego Krakowskiego.

Prywatnie, Burzyński był mężem Emilii Kopff, córki prawnika i sędziego Wiktora Kopffa, a jej dziadkiem był Ambroży Grabowski. Zmarł i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze Kh.

---

Oceń: Piotr Burzyński

---