Orest Lenczyk

---

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Orest Lenczyk wywodzi się z rodziny, w której edukacja i pasja do nauczania były na porządku dziennym. Jego rodzice, Nestor (1901–1969) i Zofia (1914–1994), byli związani ze Lwowem, gdzie uzyskali wykształcenie z zakresu matematyki na Uniwersytecie Lwowskim. Po osiedleniu się w Sanoku oboje rozpoczęli pracę jako nauczyciele; Nestor uczył matematyki, fizyki oraz astronomii w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim im. Emilii Plater. Warto dodać, że Orest Lenczyk, oprócz nauki, wykazywał talent muzyczny, kształcąc się w klasie skrzypiec w konserwatorium oraz koncertując w Filharmonii Rzeszowskiej.

W rodzinie Lenczyków zapał do medycyny przejawiali również jego brat i siostra. W 1961 roku, Orest ukończył Liceum Ogólnokształcące Męskie w Sanoku, a następnie kształcił się w Studium Nauczycielskim Wychowania Fizycznego w Gdańsku-Oliwie. Lata 1964-1968 spędził na studiach w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, gdzie uzyskał tytuł magistra, pisząc pracę na temat: Wydolność 8–18 letniej młodzieży podczas obozu harcerskiego, pod okiem promotora Bolesława Buły.

Kariera piłkarska

Sportową karierę Orest rozpoczął w Sanoczance Sanok, która po pewnym czasie zmieniła nazwę na Stal Sanok w 1960 roku. Jego umiejętności przyczyniły się do awansu drużyny do ligi okręgowej z okazji 20-lecia istnienia klubu w 1966 roku. W trakcie swojego pobytu w Sanoku, Orest został powołany do kadry województwa i brał udział w rozgrywkach o Puchar Michałowicza.

W kolejnych latach, Lenczyk reprezentował kluby takie jak Stomil Poznań, Ślęza Wrocław oraz Moto Jelcza Oława. Grał głównie na pozycji lewego pomocnika. Równocześnie z grą w drużynie Ślęzy, kontynuował naukę, jednakże jego kariera piłkarska została przerwana przez kontuzję kolana.

Kariera trenerska

Od początku lat 70. rozpoczął swoją działalność jako trener. Już w swoim premierowym sezonie 1970/1971 zdołał awansować z Karpatami Krosno z klasy okręgowej do klasy międzywojewódzkiej, co oznaczało trzecią ligę. W latach 1972-1973 pełnił funkcję asystenta Nándora Hidegkutiego w Stali Rzeszów, gdzie zespół niestety spadł do II ligi. Następnie Lenczyk przeszedł do Siarki Tarnobrzeg, z którą w sezonie 1973/1974 zajął pierwsze miejsce w lidze międzywojewódzkiej, co zaowocowało awansem do II ligi.

W 1974 roku objął stanowisko drugiego trenera I-ligowej Stali Mielec, gdzie współpracował z Zenonem Książkiem i zdobył wraz z zespołem srebrny medal mistrzostw Polski w sezonie 1974/1975. W 1975 roku, na polecenie Jerzego Talagi, został zatrudniony jako II trener w Wiśle Kraków. Rok później objął rolę pierwszego trenera, prowadząc drużynę do tytułu mistrza kraju w sezonie 1977/1978, a także awansu do ćwierćfinału Pucharu Mistrzów w kolejnym sezonie.

W międzyczasie Orest prowadził również działalność gospodarczą w branży transportowej, a na początku lat 80. spędził pewien czas w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował fizycznie w fabryce. Po powrocie do Polski w 1982 roku, objął stanowisko trenera Ruchu Chorzów, zdobywając brązowy medal mistrzostw Polski w sezonie 1982/1983.

W kolejnych latach trzykrotnie powrócił do pracy w Wiśle Kraków (1984-1985, 1994, 2000-2001), gdzie po zaciętym dwumeczu z Realem Saragossa w 2001 roku awansował do drugiej rundy Pucharu UEFA. Latem 1985 roku objął także funkcję trenera-koordynatora w Stali Sanok (w wtedy IV liga) oraz drużyny Igloopolu Dębica. Między 1987 a 1988 rokiem był szkoleniowcem Widzewa Łódź.

Wielokrotnie pracował z drużynami z regionu, m.in. trzykrotnie w Ruchu Chorzów, dwukrotnie w Katowicach (w tym sezonie 1989/1990 oraz 1995/1996) a także w Śląsku Wrocław. Powrócił do pracy w Bełchatowie w 2005 roku i zdołał utrzymać zespół w Ekstraklasie w pierwszym sezonie. Później drużyna zajęła wicemistrzostwo Polski w sezonie 2006/2007, gdzie występowali m.in. Piotr Lech, Radosław Matusiak, Paweł Strąk, Łukasz Garguła oraz Dawid Nowak. Jednak w marcu 2008 roku został zwolniony po serii porażek.

16 kwietnia 2009 roku objął stanowisko trenera Zagłębia Lubin i rozpoczął, od razu, działania mające na celu wywalczenie awansu do Ekstraklasy. Dnia 17 czerwca 2009 roku, jego kontrakt nie został przedłużony. Od 12 sierpnia 2009 roku, do 24 maja 2010 roku, trenował Cracovię. 29 sierpnia 2009 roku, zdobył rekord poprowadzenia po raz 480 drużyny pierwszoligowej w meczu z Koroną Kielce. 24 kwietnia 2010 roku zaliczył swój 500. mecz w roli trenera, prowadząc Cracovię w pojedynku z Polonią Bytom. Po zakończeniu sezonu, władzę nad drużyną przejął nowy trener.

27 września 2010 roku, Lenczyk znalazł się po raz drugi w Śląsku Wrocław, gdzie podpisał umowę do czerwca 2012 roku. Przejął drużynę po sześciu porażkach na początku sezonu, jednak wkrótce doprowadził ją do wicemistrzostwa kraju. Rok później, wprowadził Śląsk na szczyt, zdobywając mistrzostwo Polski po 35 latach oczekiwania. 31 sierpnia 2012 roku jego umowa z klubem została rozwiązana.

W 2013 roku potwierdził rzekome przejście na emeryturę, jednak 27 września 2013 roku powrócił do Zagłębia Lubin, wykonując umowę do końca sezonu 2013/2014. Ostatecznie 12 maja 2014 roku, po zakończeniu sezonu, został zwolniony z klubu.

Orest Lenczyk pozostaje czołową postacią w polskim futbolu, a jego rekord 557 meczów trenerskich w Ekstraklasie jest nieosiągalnym wynikiem dla wielu jego kolegów po fachu.

Kariera działacza i praca szkoleniowa

W ciągu około 15 lat aktywnie współpracował z Polskim Związkiem Piłki Nożnej, gdzie piastował różne funkcje w zarządzie. Był członkiem zarządu przez pięć lat, a także wiceprzewodniczącym Wydziału Szkolenia przez ponad dekadę, należąc również do Rady Trenerów oraz komisji licencyjnej. Jego wiedzę i doświadczenie przekazywał jako wykładowca w Szkole Trenerów w Warszawie, współpracując z innymi specjalistami, w tym lekarzem fizjologiem dr. Jerzym Wielkoszyńskim, aby odpowiednio przygotować drużyny do nadchodzących rozgrywek, często korzystając z ośrodka w Spale.

Życie prywatne

Orest Lenczyk był osobą wyjątkową, która poświęciła swoje życie nie tylko sportowi, ale także bliskim. Żył w związku małżeńskim z Alicją, z którą doczekał się trojga dzieci: Joanny, Adriana oraz Aleksandry. Osoba o głębokich ^przekonaniach religijnych, identyfikował się jako grekokatolik.

Na stałe mieszkał w malowniczym Krakowie, który stał się jego domem. Muzyka poważna, w tym filharmoniczna, była jego wielką pasją, która towarzyszyła mu przez całe życie, dostarczając wielu niezapomnianych chwil.

Orest Lenczyk zmarł 11 czerwca 2024 roku, mając 81 lat. Jego życie zakończyło się, ale wspomnienia o nim pozostaną na zawsze w sercach tych, którzy go znali. Pochowany został 15 czerwca na cmentarzu Bielany w Krakowie, w miejscu, które z pewnością będzie odwiedzane przez bliskich i wszystkich, którzy go podziwiali.

Sukcesy szkoleniowe

Orest Lenczyk to jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci w polskim footballu, znany ze swoich licznych sukcesów jako trener. Przez lata prowadził wiele zespołów, osiągając znaczące wyniki, które przeszły do historii polskiego sportu.

Poniżej przedstawiono zestawienie jego osiągnięć w różnych klubach, które prowadził. Każdy z wymienionych klubów zdobył wyróżnienia pod jego kierownictwem.

Karpaty Krosno awans do klasy międzywojewódzkiej: 1971 Siarka Tarnobrzeg awans do II ligi: 1974 Stal Mielec srebrny medal mistrzostw Polski: 1975 Wisła Kraków złoty medal mistrzostw Polski: 1978, 2001 1/4 finału Pucharu Europy Mistrzów Klubowych: 1979 Śląsk Wrocław złoty medal mistrzostw Polski: 2012 srebrny medal mistrzostw Polski: 2011 brązowy medal mistrzostw Polski: 1980 Superpuchar Polski: 2012

_

GKS Katowice Superpuchar Polski: 1995 Ruch Chorzów brązowy medal mistrzostw Polski: 1983 finał Pucharu Intertoto: 1998 GKS Bełchatów srebrny medal mistrzostw Polski: 2007 Zagłębie Lubin awans do ekstraklasy: 2009 finał Pucharu Polski: 2014

Wyróżnienia

Orest Lenczyk zdobył liczne wyróżnienia w swojej karierze trenerskiej, co świadczy o jego dużym sukcesie i uznaniu w środowisku piłkarskim.

• trener roku w Plebiscycie tygodnika „Piłka Nożna”: 1990, 2006,
• trener sezonu według Ekstraklasy: 2011.

---

Oceń: Orest Lenczyk

---