Cmentarz jeńców radzieckich w Sanoku–Olchowcach

Przez cały okres istnienia stalagu, wiele osób straciło życie z powodu głodu, epidemii chorób oraz egzekucji, które miały miejsce w ostatnich dniach jego istnienia, w obliczu nadchodzącego frontu wschodniego. Liczba ofiar tego tragicznego miejsca szacowana jest na około 20 000 osób, które zostały pochowane w sąsiedztwie obozu, na wzgórzu, które później stało się miejscem cmentarza.

W 1951 roku nekropolia ta zajmowała powierzchnię około 3400 m², a w niej spoczywało około 1000 zmarłych. Z biegiem lat liczba ta wzrosła do szacowanych 10 000 ciał, co doprowadziło do ustanowienia mogił zbiorowych. Centralnym punktem cmentarza jest pomnik w postaci obelisku, który w 1985 roku był ozdobiony tablicą z datą 1944. Później dodano inskrypcję: "Pamięci pomordowanych radzieckich jeńców wojennych 1941–1944". Obszar nekropolii otoczony jest wysokimi tujami, co nadaje mu wyjątkowy charakter.

W 1974 roku, w wyniku współpracy oddziału miejskiego ZBoWiD z Lwowskim Komitetem Weteranów Wojny, symbolicznie pobrana została ziemia z cmentarza i umieszczona w urnie wykonaną w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”, a następnie przekazana stronie radzieckiej. Pomysł upamiętnienia początkowo wyszedł z lokalnej szkoły średniej w Drohobyczu.

W okresie PRL opiekę nad cmentarzem sprawowali młodzi ludzie z Olchowiec. W 2003 roku nekropolia przeszła remont, a w 2015 roku została wpisana do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, co podkreśla jej znaczenie w lokalnej historii i pamięci społecznej.