Krzysztof Eydziatowicz

Media i komunikacja

Krzysztof Maurycy Ludwik Gedrus Eydziatowicz, znany również pod herbem Łuk, to postać o niezwykłej biografii. Urodził się 18 września 1897 roku w Sanoku, a jego życie zakończyło się tragicznie 23 stycznia 1961 roku w Londynie.

Był on nie tylko żołnierzem Legionów Polskich, ale również kapitanem artylerii Wojska Polskiego. W swoich działaniach Eydziatowicz łączył mundur wojskowy z pasją do mediów, co sprawiło, że na długo związał się z dziennikarstwem oraz Polskim Radiem.

Jego wkład w rozwój radiofonii w Polsce był znaczący, jako że był aktywnym działaczem w tej dziedzinie. Poza tym Eydziatowicz pełnił również funkcje urzędnicze i miał swoje zainteresowania w sektorze przedsiębiorczości, co czyniło go postacią wszechstronną i wpływową.

Życiorys

„Krzysztof Eydziatowicz przyszedł na świat 18 września 1897 roku w Sanoku. W jego rodzinie znajdował się znany obywatel ziemski Tadeusz Gedrus Eydziatowicz herbu Łuk (Łuk Napięty) (1835–1894) oraz Helena z Rembielińskich herbu Lubicz (1850–1917). Jego rodzicami byli Ludwik (1870–1918) oraz Jadwiga z Zaleskich. Ojciec Krzysztofa pełnił rolę urzędnika oraz był dyrektorem w Fabryce Wagonów i Maszyn w Sanoku.

W czerwcu 1914 roku, krótko przed wybuchem I wojny światowej, zdał maturę w C. K. I Wyższej Szkole Realnej w Krakowie. 14 sierpnia tego samego roku, razem z ojcem, udał się do Krakowa, aby związać się z oddziałami strzeleckimi. Wkrótce rozpoczął służbę w Legionach Polskich jako podchorąży artylerii. Niestety, jego ojciec, major kancelaryjny legionów, popełnił samobójstwo 15 lutego 1918 roku w Warszawie.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Eydziatowicz został przyjęty do Wojska Polskiego, gdzie pełnił rolę oficera artylerii. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a jego osiągnięcia pozwoliły mu uzyskać awans na kapitana artylerii z 1 czerwca 1919 roku. W latach 20. XX wieku był oficerem zawodowym 16 pułku artylerii polowej w garnizonie Grudziądz; w 1924 roku został przydzielony do Francuskiej Misji Wojskowej. Zdecydował się odejść z wojska, a do 1939 roku był członkiem grupy artylerii Związku Oficerów Rezerwy.

W ówczesnych latach 20. Krzysztof pracował jako urzędnik w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a także przewodniczył zarządowi i był właścicielem wszystkich udziałów spółki „Vistula”, wydawcy dziennika „Messager Polonais”, zainicjowanego przez MSZ. Problemy z dokumentacją spowodowały, że do 1 stycznia 1929 roku był zatrudniony jako pracownik administracji tego wydawnictwa, a później jako akwizytor. Został także pracownikiem Polskiego Radia i pełnił różnorodne funkcje, w tym kierując wydziałem „Detefon” PR. Od 1934 roku do końca istnienia II Rzeczypospolitej w 1939 roku był szefem Biura Studiów PR, gdzie jego zastępczynią była Maria Ponikowska.

Eydziatowicz współpracował również z różnymi spółkami, między innymi w 1922 roku z Chemicznym Przemysłem Drzewnym „Ceranów” oraz w 1925 roku z Towarzystwem Wydawniczym „Wereyd”. Był jednym z założycieli akcyjnej spółki „Cukrownia Guzów” w 1931 roku, a także członkiem Polskiego Związku Reklamowego. 27 stycznia 1938 roku pełnił funkcję przewodniczącego walnego zebrania PZR, na którym został wybrany do zarządu tej organizacji, gdzie objął delegaturę w Sekcji Rzeczoznawców.

Krzysztof Eydziatowicz mieszkał w Warszawie; w latach 20. znajdował się pod adresem Aleja Róż 10, dzieląc to miejsce z Natalią hr. ze Starzeńskich. Na początku lat 30. mieszkał przy Ujazdowskiej 39, a w połowie lat 30. przeniósł się na ulicę Piękna (później Piusa XI) 11.

W trakcie II wojny światowej współpracował z tygodnikiem „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”, który był wydawany w Londynie. W 1941 roku, na wniosek gen. Izydora Modelskiego, zlecono mu organizację przyszłych radiostacji w Polsce oraz pełnienie obowiązków kuratora SA Polskie Radio. Od 1 września 1942 roku był urzędnikiem rządu polskiego na uchodźstwie, pracując w gabinecie prezesa Rady Ministrów jako referent spraw związanych z radiofonią oraz telekomunikacją. Uczestniczył w konferencji dotyczącej radia, która miała miejsce 22 stycznia 1942 roku w dowództwie I Korpusu.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii oraz został dyrektorem przedsiębiorstwa i menedżerem eksportu. Jego prace były publikowane w emigracyjnym czasopiśmie „Wiadomości”. Zmarł 23 stycznia 1961 roku w Londynie.

Swoje życie osobiste Krzysztof związał z dwiema kobietami; w 1920 roku poślubił Natalię z domu Starzeńska herbu Lis (1897–1989), a w 1936 roku jego drugą żoną została Ewa hr. Beydo-Rzewuska herbu Krzywda (1894–1984).

Odznaczenia

W dorobku Krzysztofa Eydziatowicza znajdują się liczne odznaczenia, które świadczą o jego zasługach. Oto lista wyróżnień, które otrzymał w trakcie swojej kariery:

  • Krzyż Niepodległości (1933),
  • Krzyż Walecznych (przed 1924),
  • Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1938).

Publikacje

Oto szereg znaczących publikacji, które otaczają postać Krzysztofa Eydziatowicza w kontekście rozwoju radiofonii w Polsce.

  • Radio w Sowietach (1932, Warszawa),
  • Kulisy radiofonii (1938, Warszawa, wyd. „Książki o radio”),
  • Kilka uwag o działalności i stosunkach w Polskim Radio (1941, Londyn),
  • Zagadnienie polskiej radiofonii (1941, Londyn),
  • Radiofonia. Jej rozwój, organizacja i zadania (1944, Londyn: Wydawnictwo Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego).

Oceń: Krzysztof Eydziatowicz

★★★★★
Średnia ocena:4.94 Liczba ocen:8