Tadeusz Srogi, który przyszedł na świat w dniu 10 stycznia 1919 roku w Sanoku, odegrał ważną rolę jako więzień obozów niemieckich w czasach II wojny światowej. Jego życie, związane z dramatycznymi wydarzeniami tego okresu, pozostaje świadectwem niezłomności ludzkiego ducha.
Po zakończeniu wojny, Srogi stał się pracownikiem Pafawagu, co odzwierciedla jego zdolności i zaangażowanie w odbudowę kraju. Zmarł 14 listopada 2009 roku, pozostawiając po sobie pamięć o trudnych czasach oraz o nadziei na lepszą przyszłość.
Życiorys
Tadeusz Srogi urodził się 10 styczstrong>nia 1919 roku w Sanoku. Był synem Kazimiera i Marii. W styczniu 1939 roku zdał egzamin maturalny w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, gdzie w jego klasie znajdował się m.in. Zbigniew Szuber.
Po tym wydarzeniu rozpoczął studia wyższe, jednak wybuch II wojny światowej w 1939 roku oraz nowa rzeczywistość, związana z niemiecką okupacją, znacząco wpłynęły na jego dalsze losy. Wskutek denuncjacji ze strony Ukraińców, Tadeusz został aresztowany przez Niemców i 6 maja 1940 roku osadzony w więzieniu w Sanoku, gdzie przebywał do 13 czerwca tego samego roku. Następnie trafił do Tarnowa, skąd 14 czerwca 1940 roku wraz z grupą ponad 758 młodych Polaków został deportowany do obozu KL Auschwitz. Był to pierwszy masowy transport do tego miejsca.
W obozie otrzymał nr obozowy 178. Od 13 do 17 lutego 1943 roku był karnie skierowany do bunkra w Bloku 11. Z kolei od tego momentu do maja 1943 roku przydzielono go do komanda karnego (Strafkommando). W tym okresie Tadeusz utrzymywał kontakt z Reginą, swoją sympatią pochodzenia żydowskiego, która była przetrzymywana w części obozu przeznaczonej dla kobiet. Pracując w magazynie SS, miał możliwość skompletowania munduru Rottenführera-SS oraz dostarczenia go innemu więźniowi, Jerzemu Bieleckiemu, który 21 lipca 1944 roku uciekł z Auschwitz.
W październiku 1944 roku Tadeusz Srogi trafił do Bloku 11 z powodu usiłowania ucieczki, a następnie został przeniesiony do obozu KL Flossenbürg, gdzie otrzymał numer obozowy 37740. W końcu, u kresu wojny, odzyskał wolność 9 maja 1945 roku.
Po wojnie Tadeusz ukończył studia ekonomiczne w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie. Następnie pracował w fabryce Pafawag we Wrocławiu, gdzie pozostawał do momentu przejścia na emeryturę. Dodatkowo, był członkiem komisji rewizyjnej Okręgu Dolnośląskiego Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych.
Tadeusz Srogi zmarł 14 listopada 2009 roku we Wrocławiu i został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.
Ordery i odznaczenia
W życiu Tadeusza Srogiego szczególne znaczenie miały różne nagrody i odznaczenia, które stanowiły uznanie jego osiągnięć oraz wkładu w społeczeństwo. Wśród tych wyróżnień znalazły się:
- krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
- krzyż oświęcimski,
- złoty krzyż zasługi.
Przypisy
- a b c d Informacje o więźniach. Tadeusz Srogi. auschwitz.org. [dostęp 22.02.2019 r.]
- Tadeusz Srogi. Nekrologi. nekrologi.net. [dostęp 10.04.2016 r.]
- Tadeusz Srogi. Nekrolog. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 10.04.2016 r.]
- Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 10.04.2016 r.]
- Marek Lubaś-Harny: Miłość w obozie śmierci. Historia niezwykłej ucieczki z Auschwitz. nowytarg.pl. [dostęp 10.04.2016 r.]
- Jerzy Bielecki: W Birkenau szalała śmierć. jerzybielecki.com/. [dostęp 10.04.2016 r.]
- Anna Tarnawska: Miłość za drutami. dziennik.com, 27.01.2012 r. [dostęp 10.04.2016 r.]
- Pierwszy Transport do KL Auschwitz. chsro.pl. [dostęp 03.01.2017 r.]
- Gefängnis in Sanok. Księga więźniów śledczych 1939-1940 (zespół 134, sygn. 97). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 120.
- Wykaz absolwentów, którzy złożyli egz. dojrz. w latach szk. od 1887/88 do 1937/38. Sanok: 1938, s. 58.
- Historia Okręgu Dolnośląskiego Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych 1946-2002. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2003, s. 102.
- Historia Okręgu Dolnośląskiego Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych 1946-2002. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2003, s. 37, 39, 41.
Oceń: Tadeusz Srogi